Og hann mun ausa kolum undir ketilinn og syngja ...

Eftir að hafa gjört bæn sína til Steingríms kolamokara Sigfússonar fullvissuðu prestar stóriðjunnar samkundugesti um að Bakka-Sílíkón væri traustur drengur og óeitraður, drykki skjaldan og reykti aldrei; það væri sérlega notalegt að hafa þann pilt í nágrenni við sig. Og samkundugesit buktuðu sig og sleiktu meira að segja út um, því svo ógnarheimskir eru þeir, að þeir halda að þeir fái einhverja smámola, sem velta út af boði Bakka-Sílíkóns, til að stinga upp í soltinn kjafinn á sér. En þar skjátlast eignunum hrapalega, því einu molarnir sem hinir auðtrúa samkundugestir eru í mesta lagi dulitlir kolamolar, sem Kola-Grímur kemur til með að troða upp í kjaftinn á þeim.

En so fara þeir að setja Bakka-Sílíkón í gang og þá fer nú heldur að kárna gamanið hjá stóriðjunavíistunum þegar eiturgufurnar taka að smjúga inn í hús þeirra og kæfa þá smám saman. Og umhverfisverndarsinninn mikli, Steingrímur J. Sigfússon alþingismaður, þingforseti, flokkseigandi og yfirráðherra VG, mun dansa fémínískan djöfladans, að hætti VG-inga, kringum Bakka og ausa kolum undir ketilinn og syngja: ,,Kokkurinn við kabyssuna stóð, fallíra, og oní hana kolamola tróð, fallíra."

Þó væri Steingrími og hans VG-vesalingum nær að söngla: ,,Hefnist þeim er svíkur sína huldumey, honum verður erfiður dauðinn." En Steingrímur og það fólk er löngu búið að gleyma soleiðis leiðinlegum kveðskap, hafi þau einhverntíma lært hann, sem er harðla ólíklegt. Eftir að VG dó endanlega á haustdögum inn í Sjálfstæðisflokkinn, hafa flokkseigendur gengið hresslega aftur og farið á kostum í margelleftri vitleysunni og gluggaskrautið hnitað suðandi yfir eins og vönkuð húsafluga. En Bakkasystkynin þarna fyrir norðan land geta látið sig hlakka til að anda að sér kolareyknum og trénast upp eins og hvurjir aðrir vandræðagemlingar, sem örlögin hafa gjört að skotspæni fyrir andstyggilega gráglettni sína. 

Aðalatriðið er að vanda sig