Ónotaleg öskur og hótanir

Ósköp hljóma þessi öskur í frú H.V. Helgason eitthvað ónotalega í eyrum. Það er aungvu líkara en hún sér að hóta að hleypa mannýgu nauti á frú Andersen, stéttarsystur sína, stanga hana niður í völlinn um hásláttinn. Það vita allir, sem séð hafa, hvernig einn mannhatursfullur griðungur fer að, komist hann í tæri við bjargarlausa kvenpersónu; það eru sem maður segir ægilegar aðfarir. Þessi framganga frú H.V. Helgason getur líka haft í för með sér alvarlegt fordæmi, því hvað höfðingjarnir hafast að hinir meina sér leyfist það.

Það væri auðvitað skelfilegt ef bændastubbar, illa innrættar búkonur og götustrákar færu að hóta alminnilegu fólki blóðgrimmum nautpéningi og fylgdu síðan hótuninni eftir með því að leiða út mannýgan tudda og siga honum á þá sem þeim mislíkar við. Um það má lesa í annálum, að eitt sinn hafi illvígur tuddi gjört húsfreyju einni aðför, haft hana undir og banað; sannast sagna var víst lítið eftir af húsfreyjunni en dulitlar klístraðar tættlur þegar nautið hafði lokið sér af. En eigandi nautsins var göfugmenni og hann tók konumorðingjann af lífi og færði eiginmanni konunnar og börnum hennar að gjöf svo þau hefðu nú eitthvað í pottinn; og bóndinn át konubana sinn og börnin móðurmorðingjann. Þetta þókti sveitungunum allgott íhugunarefni út frá siðfræði og mannúðarstefnu.

Nefndin íhugar að hleypa umboðsmanni að