Gvöð forði oss frá

Gvöð forði oss frá því að blessað værðarblómið hann Eyþór hafi slangrað fullur þarna inn í Höfða og tekið þar til við að gjöra sér til skammar og delera. Og ekki var félagsskapurinn sem hann er sagður hafa verið í slagtogi með þegar hann bar að garði í Höfða beinlínis densilegur. Með þessu áframhaldi nær Eyþór aungvu kjöri, ekki einusinni í hundahreinsunarnefnd Auðkúluhrepps, hvað þá meir. 

Svo eru einhverjir, Guð má vita hvurjir, að velta fyrir sér hvort húsráðandinn í Höfða sé að segja satt með að Eyþór hafi, eftir að búið var að vísa honum úr húsi, ætlað að setjast í sæti forsætisráðherra eins og einhver bölvaður slordóni. Það er svo fáheyrt að slíkur atburður eigi sér stað, að ekki er nema von að einhverjir verði dauðhissa, ringlaðir og ráðalausir. Það var aldeilis lán að Eyþór og lagsmaður hans tóku ekki forsætisráðherra á milli sín og köstuðu honum út í snjóskafl.

Vonandi gjörist það ekki á hvurjum degi að borgarstjóri þurfi að standa í stappi við ósiðaða dóna sem aungva mannasiði kunna og halda að þeir geti ruðst inn á hvern sem er án þess að biðja um leyfi. Einusinni ruddist Kolbeinn Kolbeinsson í leyfisleysi inn á salerni á virðingarverðum veitingastað og var þar fyrir kvennmaður nokkur, sem tók nærveru Kolbeins óstinnt upp. Og þó kvennsnipt þessi væri einungis hálfnuð með erindi sitt á salerninu þaut hún upp af setunni og keyrði báða hnefa sína í andlit Kolbeins. Þegar sjúkraflutningamennirnir báru Kolbein í brott á börum, fleygði kvendið nærhaldi sínu, útsvínuðu, ofan á hinn slasaða með aungri virðingu. 

Sætið var ætlað forsætisráðherra