Og Vondalyktin var þeim til þægðar á allan hátt

Frú Sæland er afar merk kona og stjórnmálaskörungur, enda nautgripur að viti. Stuðningur við hana og hennar flokk er auk þess enn eitt dæmið grunnhyggni og reginheimsku kjósenda og ber þeim ófagurt vitni og illa lyktandi. Og þegar frú Sæland tekur til við að tala tungum um félagshyggju fer félagshyggjan sjálf að iða, hvar hún liggur í svaðinu, svívirt og smáð af allrahanda skítapakki, sem lagt hefir sér nafn hennar í munn fyrir kosningar án nokkurrar meiningar eða fyirætlana um efndir.

Gaspur frú Sæland og Ólafs Ísleifssonar um þá sem ,,standa svo höllum fæti" í samfélaginu er náttúrlega ofboðslega sætt og minnir á hræsnina þegar hún bergður sér í útreiðartúr á hræsnistruntunni og ætlast til að almenningur dáist að sér. Og í morgun heyrði frú Sæland fyrst borgarlínu nefnda og var sagt að leggja það orð á minnið og nota það þegar hún væri komin í beina útsendingu sjónvarpsins.

En það er svipur með frú Sæland, Katrínu Jakkó og Eyþóri mannkynsfrelsara, fyrir mörgum eru þau líka nútíma útgáfa af hinum þríeina guðdómi Biflíunnar. Freiri eru tilkallaðir að leggja sitt góss af mörkum á vogarskál blekkingarinnar til að halda lýðnum illa upplýstum og heimskum við jötu kapítalistanna: Dagur, hr. L. Vindbelgur, erkifíflið Vigdís, Hrafnabjargabóndinn, Ásmundur Einar, svo fáein endemi séu nefnd. Allt er þetta samt fólk sem frú Ingveldur hefir velþóknun á og Kolbeinn eiginmaður hennar, Máría Borgargagn og Brynjar Vondalykt gera sér mjög dælt við í helgarsamkomum að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Vondalyktin hefir meira að segja látið hafa eftir sér, að hann sé þessu fólki til þægðar á allan hátt í nefndum helgarsamkvæmum. 

„Hættið að röfla um borgarlínu“