Í þann tíð frú Ingveldur stundaði ballett og fyrsti rafhjólastólsmaðurinn fór sér að voða

Varla finnst á byggðu bóli annar eins viðrinisháttur og svokallaður ballett, eða hvað þeir nefna þennan lágkúrulega fíflagang. Að vísu hefur einkennilegum mönnum tekist fyrir all-löngu síðan, að færa ballettþvæluna í listrænan búning, sem er af nákvæmlega sama tagi og nýju fötin keisarans. Og úrkynjaðsti hluti borgarastéttarinnar mætir í gömlu draugahallirnar sínar klæddir í kjól og hvítt til að horfa á þetta fyrirbrigði undir sellósargi og pákuglymjanda. Það er illa hugsanlega að nokkur tvífætt skepna, klæddeins og mörgæs, geti lagst lægra en að eyða peningum sínum í að fá að horfa á ballett.

Á sínum tíma stundaði frú Ingveldur ballett, sem í þá daga var kallaður ,,listdans." Þann kafla í lífi sínu kallar frú Ingveldur ,,þegar ég var viðrini." Endalok ballettferils frú Ingveldar var líka ósköp snautlegur: Hún var rekin eins og hundtík úr Þjóðleikhúsinu fyrir að hafa í fjórgang dansað Svanavatnið vel ölvuð fyrir fullum sal af heimsku fólki. Þegar frú Ingveldur var að missa jafvægið í ,,dansinum" og kútveltast um sviðið, já og einusinni fram af sviðinu, þá reis draslið úr sætum sínum og klappaði þar til það dauðverkjaði í lófana. Draslið hélt nefnilega og brennivínslætin og velturnar um sviðið og fram af því hjá frú Ingveldi ætti að vera svona samkvæmt uppskriftinni.

Þegar búið var að reka frú Ingveldi frá ballettiðkan hefndi hún sín grimmilega með því að kukka á tröppurnar hjá listrænum ballettráðgjafa ríkisins, sem hafði beitt sér hvað harðast fyrir því að reka hana. Og allt fór að óskum: Listrænn ballettráðgjafi ríkisins, sem var afar sjóndapur maður, rann í hroðanum þegar hann ætlaði til ráðgjafastarfa sinna morguninn eftir, og endasentist eins og útþanin lóðabelgur niður tröppurnar. Eftir þá byltu var hann ekki einungis sjóndapur heldur og einnig svo fótfúinn að hann varð að notast við hjólastól. Og af því ráðgjafi þessi var af æðra elítustandi varð hann þess heiðurs aðnjótandi að verði fyrstur Íslendinga til að fá rafdrifinn hjólastól. Ekki er vert að orðlengja það, en maður þessi ók spítthjólastólnum með sjálfum sér um borð í veg fyrir valtara. Seinna var samið kvæði til söngs um þann atburð, ráðgjafnanum til háðungar, þó svo að þá hefði karlskepnan legið útflött í gröf sinni vel á annan áratug.

Draumurinn kviknaði við fermingu