Illhveli, ísgeit og vængjagriðungur

Þar kom að því að Cristíján Grand Hvalur veiddi blending. Hann var búinn að sverma eftir sona kykvendi árum og áratugum saman og þetta orðið að þráhyggju hjá honum eins og hjá Ahab skipsjóra, sem þráði svo heitt að jaga illhvelið Moby Dyck. En nú brá svo við að Cristíján náði að fanga sitt illhveli, sem orðið hafði til í kynvilluæði tveggja hvala af sitthvorri tegund.

Og fleira getur skemmtilegt skeð úti í hini rammvilltu náttúru en ein steypireyður hafi óleyfileg mök við hrefnuhval og úr verði óféti sem Crisíján hvalfangari hefir barist fyrir að kála. Hvernig var ekki með ísbjörninn sem gekk á land í Sigluvík? Jú, hann varð fyrir því að hrútdjöfull nauðgaði honum og út úr því vonda sambandi eignuðust þau hrúturinn ísgeit, svo kallaða. Ísgeitin fæddist úti á ísnum og varð starx vanmetaskepna, snaróð og gráðugri en íslenskur kapítalisti í jakkafötum. Ísgeit þessi lék síðan listir sínar víðsvegar; sköti bátum og drap kýr á fjósbásum og elti pilskerlingar á bæjunum og hrein þá hátt upp yfir sig á hlaupunum.

Lítið skárra var gerpið sem kom út úr andstyggilegu samræði kálfs og hana. Þetta var eins konar griðungur,lítill þó, með vængi og gogg og öskraði eins og naut. Þetta helvíti átti til að koma fljúgandi niður úr klettum að kvöldi til og setjast á fjósþakið hjá fólki. Oftast vóru þök þessi það veikbyggð að þau þoldu ekki þunga vængjaðs nautgrips á sér og gáfu því eftir og vængjatuddinn hrundi niður í fjósið og hófst þá þegar handa að valda spjöllum í fjósinu, einkum siðferðisspjöllum, því kýrnar vóru sólgnar í slíkan nautpéning sem kom næstum fljúgandi sem einn ofurgraddi til þeirra niðrum þakið. 

Segja fágætan hval hafa verið veiddan