Dagur í lífi Kim Kardósían

Ilmvatnsfýla Kim Karósían er hreint út sagt andstyggileg, viðbjóðsleg. Það á auðvitað ekki að kenna þennan óþverra við ilm eða vatn, pest og hland væri betur við hæfi. Svo er þessi Kim kölluð Karósían af því hún drekkur svo mikið af kardó; manneskjan er einlægt drullufull í kardói og öllum til leiðinda. Þá var hún staðin að því að reyna að pissa á húsvegg, það vóru ljótar aðfarir.

Hjá Kim hefst venjulegur rúmhelgur dagur með því að hún hvorlfir í sig fjórum kardóglösum í einum spretti. Eftir fáeinar mínútur, grettur og hveljusog, réttist órlítið úr henni og hún steypir fimm kardóglösum í sig í beit án þess að draga andann. Þegar þessum formatriðum er lokið fer Kim Kardósían að sinna sínum störfum við að græða pénínga, fyrir ekki neitt. Upp úr hádegi er Kardósían orðin svo völt á fótunum að hún verður að leggja sig; stundum leggur hún sig á ganginn, í annan stað á salernisgólfið fyrir framan skálina, eða í þriðja lagi uppi á eldhúsborði. Þá hún rankar aftur við sér tekur hún góðan skrans á kardóinu, málar sig og gengur settlega út á krána og spjallar alþýðlega við fólk sem hún hittir þar.

Um kveldið drekkur hún sin vanalega útúr af kardóinu og gjörir allt í senn: talar tungum, flissar, baðar út höndunum, heldur torskildar ræður og hlær. So, so hrekkur hún upp af og liggur kardódauð til morguns og heundurinn hennar, hann Snati, lyftir öðru hvoru annarri afturlöppinni og vökvar Kim dulítið í framan; það segir Kim vera alveg frábært, það fari so vel með húðina á kinnunum, verndi hana og gefi aldlitinu í heild hraustlegt og gott útlit. Samt eer Kim Karósían óttaleg hrokkinskinna þegar hún hrýtur eins og balakálfur á stofugólfinu og Snati lætur sér leiðast við hliðina á henni.

Seldi fyrir yfir hálfan milljarð á 5 mínútum