Jón Jónas hefir skriðið á fimmtíu og einni þjóðhátíð

Neinei, það var ekki Magnús. Það var allt annar maður. Hver? Ja, ég man ekki hvað hann heitir, Jón eða Jónas minnir mig. En allt um það: Það er eitthvað meir en lítið spunnið í þenna Jón eða Jónas. Fimmtíu og einu sinni hefir hann skriðið eins og rotta um dalinn þegar þjóðhátíð hefir farið þar fram. Augafullur, já já, alltaf fótavistarlaus af drykkjuskap. En hann skemmti sér alltaf svo vel hann Jón, eða Jónas.

Nú ætlar hann í fimmtugasta og annað að skríða um dalinn um næstu helgi svo argandi dauðadrukkinn að samkvæmt öllu eðlilegu ætti hann að vera farinn til hymmna, eins og péníngarnir sem péníngamennirnir okkar töpuðu í Hruninu sem þeir bjuggu til. Hann Jón eða Jónas segir að fyrr á árum hafi honum orðið mun betur til kvenna en nú í seinni tíð; það séu helst einhverjar galnar krumpugrettlur með starandi augnaráð sem vilji þýðast sig á þjóðhátíð. - Æ, en það er svo sem allt í lagi, segir Jón Jónas að lokum og segist vera orðinn hálf sona kynsegin á síðustu árum.

Það sém karlanginn hann Jón Jónas saknar mest á þjóðhátíðum nútímans er lundinn. Eftir að Eyjamenn höfðu gert lundanum sömu skil og geirfuglinum, þ.e. útrýmt kvikindinu, hefir lundaát á þjóðhátíð lagst af. Hann rómar þá þjóðhátíðardaga þegar hann skreið sem eitt hungrað og dauðadrukkið nagdýr um dalinn og fékk lundabelg að japla á í hvurju tjaldi. Nú, eru það bara skógarþrestir sem það étur á þjóðhátíð og Jón Jónas er mjög hneykslaður á bæjarstjórum og skipstjórnum í Vestmannaeyjum sem lagt hafa sig niður við að eltast við spörfugla, vinna á þeim reyta þá og matreiða ofan í blindfullan þjóðhátíðarskríl. Þegar Jón Jónas þjóðhátíðarmaður étur skógarþresti bryður hann beinin líka og rennir öllu saman niður í vömbina, hálffulla af landabruggi og öðrum óþvera. 

Yfir 50 sinnum á Þjóðhátíð