Þeim hefði verið andskotans nær. Og so voru frú Ingveldur og Kolbeinn þarna líka

Þeim hefði verið andskotans nær að bjóða ekki til þessarar andskotans ölæðisveilsu þarna fyrir norðan. Þá hefðu þeir ekki að þurft að hlaupa hágrénjandi í fjölmiðla og kvarta undan fyllibyttum að sunnan, sem komið hefðu eins og engisprettufaraldur og skemmt og eyðilagt allt fyrir heimamönnum, stolið af þeim og nauðgað og barið þá eins og hunda. Ekki vorkenni ég sona fyrirhyggjulausum afglöpum, sem bjóða til veislu og fara so að grénja eins og bleyjubörn þegar eitthvað smálegt fer úrskeiðis, bíti þeir bara í rassinn á sér.

Kunningi minn einn hringdi flaumósa í mig í gærkvöldi frá vígstöðvunum á Dalvík og sagði sínar farir heldur sona ósléttar og forugar. Hann hafði sem sé gengið fram á hóp af ónáttúrufólki, sem hafði komið sér fyrir á afviknum stað, bak við hól svo ekki sást til þeirra hvar fjölmennið sá ekki til. Í þessum hóp virtist almennt siðgæði fótum troðið og ekki farið í grafgötur með typpakomplexa, sem örðu fólki þykir ekki vert að bera á torg fyrir almenning að hlægja að. Þegar kunningi minn hafði fylgst með aðförunum um stund og orðinn yfirkominn af blygðanm skömm og illónáttúraðri laungreddu, bar hann kensl á fólk í þessum hópi, þótt að væri í framan afmyndað af losta.

Þarna vóru sem sé  mætt til leiks á hinn mikla fiskidag á Dalvík ekki ómerkari einstaklingar en frú Ingveldur, Kolbeinn Kolbeinsson, Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Sigurveig Dræsa. Ennfremur bar kunningi minn kennsl á ódrættina Trugga Fokk, Viggu Sleggju og Haffa Frænku, sem nefnd séu kykvendi sem fræg eru af botlausri og fáheyrðsri ónáttúru og kynvitundargrillum, sem gætu vel gert útaf við venjulega hálfsiðlausan Íslending að horfa upp á. Þessi ósköp, sem kunningi minn varð þarna vitni að, gengu svo nærri honum að hann leitaði upp fiskhjall þar á Dalvík til að hengja sig. Sem betur fer sást til kauða um leið og hann fór að dingla innanum spyrðurnar og hann var skorinn niður og lífgaður við; en það varð að hafa hann í spennitreyju alla leiðina á suðrá Klepp, því auðvitað hringsnýst allt í höfðinu á venjulegu fólki eftir að hafa séð á iðju og klámbrögð þeirr frú Ingveldar og Kolbeins þegar þau eru í villtu stuði.

Erill og ölvun allmikil