Þegar ónáttúrumenn taka feil fer stundum illa fyrir þeim

Það getur verið alveg fjandanum merkilegra hverskonar ónáttúra getur sprottið upp úr í Garðabæ. Og þó býr einungis fyrirfólk, ægilega vel dannað, í þessum stað, þannig þetta óhuggulega mál lítur satt að segja ansi illa út. Það liggur sem sé fyrir, að árásarseggurinn er heimamaður og þar af leiðandi maður af góðu standi, sennilega af rótgrónum aðalsættum. Frú Ingveldur er mjög reið út af þessu ástandi og segir að heimskir asnar úti á landi séu að reyna að klína árásarverkum ódæðismannsins í Garðabæ á Sjálfstæðisflokkinn.

Nú er það svo, að frú Ingveldur og Kolbeinn maður hennar búa alls ekki í Garðabæ; hinsvegar er fljótekið úr Reykjavík til Garðabæjar, leggjast þar í leyni bak við runna og stökkva svo fram eins og veiðikisi á réttu augnabliki og hremma einn eða tvo telpukrakka. Því hefir nú frú Ingveldur Kolbein undir stöðugu eftirliti allan sólarhringinn. Vissulega eru náungar á borð við Brynjar Vondulykt, Indriða Handreð og Óla Apakött stórhættulegir og óútreiknanlegir; þeir liggja enda allir undir grun.

Einhverju sinni lá Handreðurinn í leyni inni í þykkum hekkrunna og beið færis. Svo kom færið. Hann beið því ekki boðanna og stökk som en tígur út úr runnanum of læsti hrömmum sínum utan um bráðina. En helvíti varð afstyrmið undrandi, ekki bara af því hve bráðin var viðskotaill og tók á móti eins og nashyrningur, heldur ekki síður hvað hann þekkti röddina í henni vel. Þarna hafði Indriði Handreður tekið vondan feil, en það var líka skuggsýnt, og gripið konu sína, Máríu borgargagn, greddutaki og ætlaði sér trúlega að gera ljótt við hana. Þegar honum varð ljóst hvernig í öllu lá varð hann steinlamaður til líkams og sálar, sem gjörði Borgargagninu aftur kleyft að smjúga úr höndum hans og berja hann þar því næst hérumbil til ólífis og tæta utan af honum fötin eins og hvurt annað andskotans villudýr.

Foreldrar geri viðeigandi ráðstafanir