Feministi gefur út minningar sínar

Og frú Ingveldur mælti: - Hafi ég einhvern tíma þekkt óviðeigandi öfugugga þá er það Máría Borgargagn, skepnan svorna. Hú hefir afvegaleitt eiginmann minn, Kolbein Kolbeinsson, með sóðalegu lostahjali og vakið með því upp í honum annarlegar kenndir. Þá hafa þau Máría og mannauminginn hennar, Indriði Handreður, teki Kolbein minn sér til handagagns og látið hann taka þátt í mjög óviðfelldum athöfnum með þeim. Af þessum sökum hefir Kolbein nær gengið af vitinu og farið á sýna á sér áður óþekktar óþverrahliðar.

Frú Ingveldur minnist þess þegar Kolbeinn koma skríðandi heim eftir að hafa dvalið næturlangt að Máríu og Handreðsins. - Hann var næstum klæðalaus, jú, hann var í jakkanum sínum og öðrum sokknum, meira var það nú ekki. Svo kom í ljós að hann átti ekki einusinni sokkinn sjálfur heldur var þessi af úldnum tádjöflunum á Handreðnum, því viðbjóðslega gerpi. Og maðurinn minn, æpti frú Ingveldur, gat ekki setið og varla gengið í þrjár vikur eftir þennan atburð. En ég fót og heilsaði upp á helvítis kvikindin og afgreiddi þau til mánaðar legu á spítala, minna gat ég ekki gert fyrir hann Kolbein minn.

En ekki var þetta fólk, ef fólk skal kalla, fyrr komið aftur á stjá en það fór að rotta sig saman með óhugnanlegar tilfæringar í huga. Og nú höfðu þau ekki virðulegra óbermi en Brynjar Vondulykt með sér í ráðum og dáðum og enn var Kolbeinn grátt leikinn er hann loks skrei heim til sín eins og blauður hundur. Og ekki nóg með það, þegar ég bauð honum að hefna grimmilega fyrir hrakfarir hans, hvað haldið þið að aumingja maðurinn hafi sagt? Jú, hann sagði, og nú viknaði frú Ingveldur og henni vöknað um augu, - að líklega væri hann byrjaður að elska Brynjar Vondulykt. En þegar hann hafði goprað þessum hroða út úr sér og sýnt signal til marks um meinta ást, var mér hreinlega allri lokið. Þannig líkur fjórða kafla í æviminningum frú Ingveldar.

Bera fullt traust til forstjóra OR