Jóhannes Ragnarsson

1.10.2018 | 18:02

Hin virðulegu hjón björguðu honum frá bráðum dauða

Já, þær geta hlaupið og hlaupið þessar kvinnur, og hlaupið á sig; og sumar þeirra hlaupa á vegg, eða ljósastaur, og hlaupa andskotann ekkert upp frá því. Við, sem munum fyrri tíð betur en aðrir, eigum í fórum okkar minningar frá gönuhlaupum frú Ingveldar þegar hvað mestur völlur var á henni í heilsubótarmálum. Hún hafði hlaupið út úr borginni upp í Elliðaárdal og alla leið upp að Elliðavatni, en þar hljóp fram úr launsátri maður sem beðið hafði drykklanga stund eftir fórnarlambi. Ekki var ferð manns þessa úr launsátrinu til fjár því að í stað þessa að nauðga frú Ingveldi með öllum þeim ógnarpervertisma, sem maður þessi var og er haldin, var það frú Ingveldur sem snaraði ódæðismanninum út í Elliðavatn og hefði kæft hann þar eins og blindan kettling ef ekki hefði borið þar að virðuleg hjón á kvöldgöngu, en þau báðu frú Ingveldi að þyrma manninum þó hann ætti það engan veginn skilið.

En þá maðurinn var dregin nær meðvitundarlaus upp úr köldu vatninu kom í ljós að þetta var Indriði nokkur Handreður, sá snjalli og stöndugi landstólpi. Hann hafði stundu áður vikið af heimili sínu með þeim orðum að hann ætlaði að fá sér frískt loft, en fór svona að ráði sínu og uppskar verðlaun í samræmi við hvernig hann sáði. Þegar frú Ingveldur uppgötvaði hvur hafði veitt henni aðför brjálaðist hún nokkuð og hugðist misþyrma Indriða, en hin virðulegu hjón gengu á milli og fengu sefað frú Ingveldi um stundarsakir.

Þar næst reis Indriði Handreður upp á knén og var harðla lágt á honum risið. Hann þakkaði hinum virðulegu hjónum fyrir að hafa komið í veg fyrir hræðilegan glæp og bauð þeim heim til sín til cafédrykkju og frú Ingveldi líka. Er inn á heimili Indriða kom var eiginkvendi hans, Máría Borgargagn þar á vappi í bröndóttum bol einum fata. Indriði hafði engar vöflur á og bauð gestum sínum til stofu af sinni landsfægu gestrisni og bar þeim rótsterkt café í rósóttri könnu og því til viðbótar þrjár flöskur koníaks. Hófst nú allhörð sáttadrykkja sem lauk á svo sögulegan hátt, að aldrei hefir hinum virðulegu hjónum dottið í hug síðan að efna til kvöldgönguaf ótta við að lenda aftur í tröllahöndum og villudýra.