Nú er félagi Jésú illa fjarstaddur til að reka út okrarapöddur og péníngagéðsjúklinga

Það er þokkalegt er rétt er að braskarastéttinn hafi stokkið til og ausið bensíni á verbólguglóðina þegar þeir fréttu af því að kröfur verkafólks um að laun þess væru örlítið nær því að hægt sé að lifa af þeim væru að koma upp á borðið. Þessir braskaragarmar eru áreiðanlega ákaflega ábyrgðarlausir skarfar, sem verðskulda fátt annað en að sviptir leyfi til brasks. Við munum sum þá tíð þegar Jésús nokkur frá Nasareitum hljóp inn í helgidóminn og lagði höndur á braskaraskrílinn sem hafði hreiðrar um sig þar og varpaði þeim á dyr og borðum þeirra stólum og brasvarningi á eftir þeim. Það var vel að verki staðið.

Í dag höfum við aungvan Jésú til að hafa endaskipti á okraralýðnum, en í stað þess höfum við einhverja fugla sem láta að því liggja að þeir séu jésúdýrkendur, en eru í raun allir á mála hjá Mammóni og hans hyski. Um slíka karla sagði séra Hallgrímur heitinn, að þeir freklega elski fé og auði með okri safna, en hafna algerlega öllu sem hægt væri að kalla andlega blessan. Einn félagi Jésúsar, Júdas að nafni, lét bera á sig mútur upp á 30 silfurkronur með þeim hryllilegu afleiðingum að Jésús var krossaður, en Júdas sjálfur kastaði silfrinu í gólfið og hengdi sig.

Víst væri afbragð, ef braskarar færu almennt að ráði Júdasar, í stað þess að elska pééénínga út yfir gröf og dauða, og tylla upp mannheldri snöru í ljósakrónuna heima í stofu hjá sér. Verðugur er verkamaðurinn launa sinna og þau eiga að duga til að framfleyta honum og hans heimili með 32. tíma vinnuviku. Það er ómögulegt, og ennþá heimskulegara, að láta einhverja pééénígagéðsjúklinga og okrarapöddur koma í veg fyrir svo sjálfsagðan búskap. Líklega þarf að aftengja þessa vesalinga frá hinni kapítalísk þrælamaskínu, setja þá í sóttkví og endurhæfingu, - og ef það dugar ekki þá á að reka þá á fjöll láta þá fyrirberast með snæuglum og snjótittlingum. 

Óraunhæfar launakröfur hafi veikt gengið