Í skolanum, í skolanum, var skemmtilegt að vera ...

Jú, vissulega var undurgaman að kvelja bölvuð kennararassgötin í gamla daga. Einn þeirra börðum við allat í lok skóladags og hann var orðinn svo vankaður að hann var hættur að vita hvað hann hét, en daginn sem hann dró þvottabalann út á miðja götu og skreið berrassaður ofan í hann var hann tekinn úr umferð. Skemmtilegast þókti okkur við þetta atvik var að balinn var galtómur, ekki dropi af vatni í honum, en helvítis þrællinn lét það ekki á sig fá og bar sig að eins og hann væri að baða sig. Hann sást aldrei meir í plássinu okkar.

Í öðrum kennara gjörðum við stöðugt símaat þar til hann brjálaðist og barði konuna sína og krakkana til óbóta. Hann var líka sendur á hælið. Best og áhrifaríkast var að núa þessum náunga því um nasir að hann væri fyllibytta, rónadjöfull og væri nóg með það heldur væri kerlingin hans með eitt brjóst, það fór alveg með hann. Þetta vóru dásamlegir tímar og okkur hefði eflaust tekist að fylla öll geðveikrahæli landsins út úr dyrum, ef okkur hefði auðnast að vera lengur í skolanum.

Sem betur fer, fyrir gjörvallt skolakerfið og andlegt atgerfi lærimeistaranna tókst góðu fólki að ýta okkur út úr lífi fórnarlamba okkar með því annaðhvort að reka okkur með skömm úr fræðasamfélagi barna og unglinga, eða útskrifa okkur áður en allir stafsmenn menntastofnunar bæjarins væri komnir á vitfirringahæli eða hreinlega í gröfina og skólinn yrði mannlaus á valdi villinga. Og ekki vóru stelpufjandarnir betri, því þær komust yfir ammoníak í frystihúsinu og dældu því úr plastbrúsa gegnum rör innum skráargatið á kennarastofunni og linntu ekki látum fyrr kennaraskammirnar voru næstum dauðar sökum andnauðar og annarra eituráhrifa. En telpunum þókti ekki nóg að gert heldur veiddu kukk upp úr ræsinu og smurðu honum á hurðarhúnanna á kennslustofunum; það var ljót saga og leiðinleg og barst alla leið inn á borð menntamálaráðuneytis og kirkjumálaráðuneytis, starfólki þar til ama. Já vinir mínir, það var rífandi gangur í skolanum í þá daga, ekki síður en nú. En á heimavígstöðvunum réðu mæðurnar ríkjum og héldu uppi aga með stöðugum flengingum, en allt kom fyrir ekkert, déskotans ungarnir héldu uppteknum hætti og höguðu sér eins og hryjuverkamenn og fylliraftar um leið og þeir sluppu úr húsi og út í frelsið.  

Franskir kennarar lýsa ofbeldi og hótunum