Jóhannes Ragnarsson

24.10.2018 | 15:35

Rigsaði út eins og lambhrútur

Það var mikil stund þegar Katrín litla, sem spaugararnir segja að sé forsætisráðherra, rigsaði eins og lambhrútur út úr Alþingishúsinu nú rétt áðan á kvennafund á Arnarhóli, með einhverjar þrjár þriflegustu kerligarborurnar á Íslandi á hælunum, sem sé þær Steingrím Jójó Sigfússon, Bjarna Ben og Sigurð Inga á hælunum. Þessi merkilega útganga minnti ósköp mikið á stofugang læknanna í Heilsubælinu í Gervahverfi, að minnsta kosti fasið og yfirbragðið. Já, það gustaði soldið af gluggaskrautinu og hinar kellurnar vögguðu sér í lendunum

En mikið þó andskotans ósköp er hann Sigurður Ingi líkur henni ömmu sinni, blessaðri Framsóknarmaddömunni, hann er bara eins og ljósrit af gömlu konunni. En þó er Steingrímur ennþá líkari þeirri gömlu, enda er hann laungetinn afkomandi hennar í alla ættliði. Þegar út var komið, undir bert loft, stilltu kerlingarnar sér upp og æptu upp yfir sig sönginn, ,,þor eg, vil eg , get eg, já eg þore gét og vil." Og endurnar á Tjörninni ráku upp garg og flúðu í dauðans ofboði undan fraukuhljóðunum.

Og fyrst minnst er á ,, þor eg, vil eg, o.s.frv. þá er ekki úr vegi að rifja upp þá frú Ingveldur stóð frammi fyrir því spursmáli hvort hún ætti að láta slag standa og kasta sér upp í bælið til Kolbeins, sem síðar varð eiginmaður hennar, og Brynjars Vondulyktar, sem gerðist ástúðlegasti heimilisvinur þeirra er þau vóru orðin hjón. Þetta gérðist einmitt á stóra kvennafrídaginn fyrir fjeregtíu og þremur árum. Frú Ingveldur, þá á hormónaríkasta skeiði, lauk upp munni og söng hástöfum: ,,Þori ég vil ég gét ég,- já ég þori gét og vil." Og um leið og hún sleppti síðasta orðinu, ,,vil", stökk hún beint upp í til þeirra félaga, sem hremmdu hana eins og soltnir úlfar bráð sína. Báðir vóru þeir félagar nauðaberir og höfðu neyðst til að leggjast hvor með öðrum, af því aunginn kvennmannsbelgur var tagltækur á því augnabliki.