Dagur sjakalans

Fyrir nokkrum dögum voru nokkrir fúlyndir skrifstofusjakalar bornir æut úr húsakynnum verkalýðsins við Guðrúnargötu, þar eð alþýðufólki þókti þeir ekki í húsum hæfir og enn ver til þess fallnir að vafsast um með málefni vinnandi alþýðu í fanginu. Sjakalaskömmunum var að sjálfsögðu meinilla við að hafna all í einu skranhaugi sögunnar eins og hvurjir aðrir útmígnir pappakassar.

Nú hafa sjakalarnir gjört daginn í dag að sínum degi og komið fram hefndum með því að rissa upp hakakrossa á alþýðuhöllina. Þó ekki sé nú andagiftin meir í höfðum hinna útbornu skrifstofusjakala, þá má þó reikna þeim til tekna að búa yfir nægilegu lífsmarki til að huga að hefndum. Áður var vitað að sjakalarnir væru vitatannlausir en hefðu dulitla snuddugáfu til að tala tungum tveim, en að þeir væru listrænir á teiknisviðinu var öllum hulið.

En hvað ætli skrifstofusjakali, sem misst hefir kontórinn sinn og kominn á götuna, meini með því að teikna hakakross á byggingu íslenskrar alþýðu? Er hinn tannlausi og vonsvikni sjakali að gefa í skyn, að þeir sem henntu honum út séu nasistar, fólskufullir hitlerar, þess albúnir að brúka félagsgjöld verkafólks til að koma upp útrýmingarbúðum í einhverjum yfirgefnum eyðifirði? Það er náttúrlega útilokað að gera sér grein fyrir hvað sona skrifstofusjakalar halda. Hakakrossarnir gætu lík þýtt skotmark; að sjakalarnir muni brátt mæta með fallstykki í nágrennið og skjóta alþýðuhöllina í rúst, á svartakaf. En kanski vóru þar að verki eihverjir aðrir óvitar, sem vóru að reyna tússpennan sem þeir stálu í Hagkaupum. 

Hakakrossar teiknaðir á húsnæði ASÍ