Hann, eða hún, reyndi allt til komast aftur inn í fjörið

Þeim þarna á mbl.is eru náttúruverndarmál Orkuveitunnar hugstæð af einhverri einkennilegri, að ég ekki segi dularfullri, ástæðu. Eftir vill hefði þessi verið áhugavert viðfangsefni fyrir Sigmund gamla Freud, en því miður var hann úr heimi hallur áður en kynlegheitin hófust í Orku náttúrunnar og Orkuveitunni. Allt er þetta sorgarsaga sem nú er að fullu og öllu lokið með því að þeim sem var fleygt út fá ekki að koma inn aftur, punkturr.

Einusinni tók frú Ingveldur í hnakkadrambið á manni, það var kvennmaður, og fleygði honum eins og rottu út af heimili sínu. Þetta gerðist í helgarsamkvæmi að heimili frú Ingveldar. Þessi mannfjandi, sem var kvennmaður, var aldeilis ekki af baki dottin þó syrti í álinn og bjóst til inngöngu aftur. Henni tókst skríða inn um elhúsgluggann og var samstundis sparkað út; næst fór hún inn um stofugluggan og frú Ingveldur hafði hödur í hári hennar og sveiflaði henni út á götu. Nokkrar aðrar tilraunir gerði maðurinn, en þær fóru allar á sama veg.

Það var ekki fyrr en honum hugkvæmdist að reisa stiga við gluggaboruna á miðstöðvarkompunni sem hjólin fóru að snúast honum í hag,- um stund. Hann, sem var hún í raun og veru, stakk hausnum innum gluggið og lét sig la-falla í heilu lagi niður í myrkrið. Það sem kom þessar þrautseigu persou mest á óvart var hve innilegar móttökur hún fékk. Það vóru sem sé einhverjir þarna myrkrinu að athafna sig, berir eða að minnsta kosti hálfberir, en lyktin þarna inni var hálfvond, þókti henni og þeir er fyrir vóru frekir til fjörsins og fuglsins. En all í einu ver miðstöðvarkomuhurðin rifin upp á gátt, utan frá, og mynd hinnar herskáu frú Ingveldar gein við kompubúum. Og enn og aftur reif frú Ingveldur hastarlega í hárið á manninum, sem var kvennmaður í raun og veru, og dró hana burt úr samkvæminu eins og rottu og lét sér nú ekki nægja að fleygja henni út á miðja götu heldur yfrá lóðina handan við götuna. En svo mikið sá hinn óhamingjusami maður, þegar hún var rifin burt, að eftir sátu í miðstöðvar kompunni ekki minna sæmdarfólk en Kolbeinn, Máría Borgargagn og Brynjar Vondalykt, heldur illa klædd og öll slefandi.

Telur uppsagnarmálunum lokið