Mikil er vonskan ...

Mikil er vonskan í veröldinni. Og nú eru tengdamæður farnar að reka tengdasyni sína á hol með búrsaxinu. Ekki fyrir so margt löngu heyrðum vér líka af því að tengdamóðir nokkur í Búðardal sigaði búrtík sinni, blóðgrimmri, á tengdadóttur sína, sem mátti prísa sig sæla fyrir tíkin hreinlega át hana ekki upp til agna. Því spurjum við í angist hvernig á sona tiltektum stendur, hvort virðing fyrir eining fjölskyldunnar sé fyrir bí. En nú er aðventan í nánd og standa allar vorar vonir til að fólk fari að haga sér skikkanlega og strengi þess heit á gamlárskveld að akta sem siðaðir einstaklingar á ári komanda.

Og af því nú að aðventan hefir borist í tal, er við hæfi að minnast á að nú fer í hönd sá tími ársins sem meir von en ella er á ýmsum hættulegum óvættum. Vér þekkjum öll Grýlu, Leppalúða, þann djöful, og Jólasveinana, og ekki erum vér með öllu ókunn Jólakettinum, sem leggur sig eftir að eta börn, já já og eta eiginlega allt sem að kjafti kemur af ótrúlegri grimmd og græðgi. Einn af mínum sáluðu vinum, blessuð sé minning hans, orðaði stundum hlutina á þann veg að þessi og þessi hrunverjinn væri gráðugur eins og Jólakötturinn.

Ein er þó sú óvætt, sem undur lítið hefir borið á góma þrátt fyrir að vera mannskæð, árásargjörn og haldin náttúrlegum djöfuls anda. Þessi óvætt er Jólafjandinn, hryllileg hvar sem á er litið. Jólafjandinn er afkvæmi Grýlu gömu og Jólakattarins. Það fór sem sé aldreigi so að Grýla félli ekki með Jólakettinum og hann með henni og varð af þessi þrifa getnaður. Tilkoma Jólafjandans vakti blendnar tilfinningar í brjósti Leppalúða og varð ákaflega ófriðsamlegt að heimili þeirra Grýlu um skeið, því Leppalúða geðjaðist, sem vonlegt var, lítt að því að eiginkona hans félli í synd og saurlifnað með einhverju argasta villudýri sem þekkt er á byggðu bóli, helvítis Jólakettinum. Já. Síðar mun eg gjöra Jólafjandanum betri skil, en hann er vægast sagt enginn ættleri hvað varðar grimmd, græðgi og hneigð til mannáts. 

Talin hafa stungið tengdason sinn