Hvurjum dettur í hug að iðrun Miðjunga nái lengra en til varanna?

Hvaða undarlegi bjartsýnismaður er það, sem trúir því að iðrunar og yfirbótar sé að vænta hjá sukkliðinu í Miðflokknum? Fyrr má aldeilis gagn gera en fara fram með taut um fullvissu fyrir yfirbót hjá öðrum eins röftum og slordónum og hér um ræðir; það gefur ekki fyrirheit um að með varþingmanninum leynist neitt sérstakt magn af visku. Neinei. Aftur á móti er Miðflokkurinn panamapaursins Sigmundar ein óhrjáleg viðbygging við Framsóknarfjósið, hálfgert haughús, sem óþverra, sem óviðurkvæmilegt þykir að setja á fjóshauginn, er mikað inn í; gamla Framsóknarmaddaman er nefnilega snyrtimenni og smekkmanniskja þá að er gáð.

Og enn kemur upp í hugann löngu liðið atvik þegar matreiðslumeistarinn, skipsfélagi minn, kom upp á stjórnpall, eftir að hafa vanrækt matseld um borð í tvo eða þrjá sólarhringa, og stundi upp úr sér, ærið undirleitur, við kaptugann: - Sæli minn, ég biðst innilegrar fyrirgefningar á að hafa verið á kojufylliríi í þrjá daga. En nú er þetta búið og ég lofa bót og betrun og að þetta komi aldei fyrir aftur. Það var ekki laust við að blikaði á tár í öðrum augnkrók matreiðslumeistarans, sem hafði stundað kútinn helst til róttækt upp á síðakastið. Svo komum við í land og eyddum nótinni við að landa síld alveg fram á morgun. Þegar við svo komum upp úr lestini spurði fyrsti vélstjóri okkur hvort við hefðum séð helvítis kokkinn koma um borð áðan. Nei, það hafði enginn séð. Þá mælti vélstjórinn? - Já, þið hefðuð átt að sjá helvítið, hann gekk ekki, hann skreið um borð.

Þannig held ég því sé líka farið með Miðjungana í Miðflokknum: Þeir munu horfa upp á hvurn mann með sorgbitnum hundsaugum sínum og lofa bót og betrun, en vera áður en nokkurn varir sestir að á knæpunni og farnir að rægja saklaust, fjarstætt sæmdarfólk með subbulegum orðaleppum, klámi, bölvi og ærumeiðandi aðdróttunum. Og hið hófsama og heiðarlega fólk mun ærast aftur og djöflast eins og forynjur um alla fjölmiðla í heilögu vandlætingarkasti. Það er alltaf so ósköp hugnæmt þegar allrahanda hræsnisdruslurnar fara á stúfana og ráða sér ekki fyrir Þórðargleði; þessi gerpi, sem eru hvítskúruð og gullbrydduð utan, en eru að innan sem daunillar og úldnar sem rotþrær við rónabæli. 

Þess fullviss að yfirbætur verði gerðar