Þegar fokið er í öll skjól

Það væri ljóta uppákoman ef trúnaðarráðið atarna tæki sig til og ræki Sigmund Davíð, Skaga-Begga og Gunnar Braga úr Miðflokknum með fullkominni andúð og skömm og bæði þá aldregi þrífast og vísa þeim að svo búnu út á Guð og gaddinn. Eflaust væri hægt að kalla það snöfurmannlega afgreiðslu, en kanski ekki að sama skapi mannúðlega; en það gerir ekkert til, það er ekki eins og piltarnir þurfi að hýrast í holræsakerfi Reykjavíkur þó svo trúnaðarráðið hafi geggjast, flokkurinn forskrúfast og hvíti hesturinn stendrepist í mógröf fullri af leðju.

Nei nei, eitt auðvirðilegt trúnaðarráð, sem sett var upp meira til gamans, breytir ekki gangi himintungla og heldur ekki veraldagengi útvaldra drengja úr ríki hinna ríku, tortólistanna og samherjanna. Og þó hvíti hesturinn hafi horfið fyrir ætternisstapa, eftir að hafa verið orðin húðarjálkur og bykkja af svelti og illri meðferð, þá mun orðstýrr Sigmundar og þeirra seint dvína. Í klaustrinu var gleði og gaman, þar djöfluðust þau og dólguðust saman, og Beggi varð eins og bjalla í framan en Gunnsi öskraði tíki tík tík, og rödd hans var aungvu lík.

Nú hafa dólgar úr miðjumoðinu kynnst því hve White Horse víský er göróttur drykkur og afhjúpandi fyrir óráðsamar sálir. Nú er leikaraskapnum í þinginu lokið hjá peyjunum og þroskaþjálfanum, sem þó gerði sitt besta í að þjálfa þrjótana til einhvers þroska án minnsta árangurs; og nú hefir ,,þroskaþjálfinn" verið sviptur nafnbótinni ,,þroskaþjálfi" og að öðru leyti fokið í öll skjól fyrir pólitíksa ævintýramennsku Miðjunganna úr Framsóknarfjósinu.  

Trúnaðarráð skoðar Klausturmálið