Hænupúta í Lundúnum

Það var ok. So vélin hoppaði og vaggaði eins og hænupúta á priki á Lundúnaflugvelli. Engum blöðum er að fletta með, að einhverskonar óeðli hefir hlaupið farartækið og það farið að haga sér eins og sá fugl sem hvað minnsta hæfileika hefir allra fugla til flugs. Þegar slíkt hendir er ógæfan vís, so mikið er víst. Nema þegar Kolbeinn Kolbeinsson farþegi á sagaklass braut sér leið fram í stjórnklefann, kastaði flugstjórunum út og tók til við listflug að hætti dauðadrukkinna eða sturlaðra manna. Það var víst flug sem öllum viðstöddum er enn í fersku minni; þeir rjúk víst enn upp á hvurri nóttu með ofsatremma eða einhvern andskotann eftir flugreynsluna með Kolbeini.

Þá er þess að geta að Máría Borgargagn hefir endrum og eins minnt einn og einn borgara á hænsn, roðhænsn hafa þeir stundum kallað hana. Og um eiginmann Borgargagnsins, Indriða Handreð, hefir heyrst, að lauslátara óráðsíukvykindi sé ekki að finna á byggðu bóli, fyrir utan Kolbein Kolbeinsson náttúrulega. Svo kom að því að Handreðurinn var að skakklappast heim í miklum hliðarvindi, að ein hviðan tók hann á loft og bar hann út í skurð og þar var hann nærri drukknaður. Eftir á var maðurinn sem bjargaði Handreðinum skammaður blóðugum skömmum fyrir að láta sér detta í hug að draga þetta þá líka helvíti upp úr skurðinum og lífga það við.

Núnú. Fyrst talið hefir borist að lauslæti sona almennt, þá var Kolbeinn Kolbeinsson varla fermdur þegar hann varð hórnum að bráð. Og frú Ingveldur og Borgargagnið óru orðnar alræmdar fyrir hór og drukk á barnaskólaaldri. Svo segja spekingarnir að ástandið sé alltaf sífellt að versna! Öll fóru þau á vandræðabarnaheimíli og þóktu þau óalandi og óferjandi og starfsfólkið rak þau af höndum sér og sögðu þeim að skilnaði að fara til andskotans. Síðar á ævinni kvaðst Kolbeinn ekkert hafa lært á vandræðabarnaheimilinu sem nytsamt má telja nema þá það helst að finna út hvað mannskepnan er auðvirðilegt villudýr.  

Vélin hoppaði og vaggaði