Ræða frú Ingveldar í morgun og eilítið af gölu hænunni púddýpúdd

Litla göla hænan hún púddýpúdd sagði ekki ég, en sat þó sem fastast eins og dáleiddur jólasveinn við borðið og hlýddi á gamanmál klaustumunkanna. Loks varð að draga hana út á stélinu, en púddýpúdd braust um og vildi komast að borðinu aftur. Svo fauk hún út um dyrnar og skoppaði eftir götunni og staðnæmdist ekki fyrr en í rennusteininum. Svona fer fyrir litlum gölum hænsnum, sem vilja ekki láta fjarlægja sig úr vafasömum félagsskap.

Í morgun hélt frú Ingveldur ræðu að heimili sínu yfir hálfdauðum og steindauðum sálum. Hún mælti: - Það get ég svarið, en helvítis stólkornið hún Máría mín Borgargagn hefir þann óborganlega hæfileika að geta ævinlega komið manni á óvart með uppátækjum sínum og málsnilld. Hún reif sig bókstaflega upp á rassgatinu fyrr í morgun frá því að hafa legið bak við stofusófann hér í minni eigin stofu megnið af nóttinni. Hún var skohh ekkert að tvítóla við að ganga beint út á stétt þó hún væri nakin; hún meira að segja lyfti örum fætinum eins og hundur sem ætlar að fara að míga utan í ljósastaur og prumpaði ferlega.

Þegar þarna var komið sögu í ræðu frú Ingveldar leit hún niður í kjöltu sér og þagði fáein augnablik. Svo hóf hún ræðu sína á ný og talaði í fremur tempruðum rómi, hægt og skýrt: - Það fór samt svo í þetta sinn að aftangufur Máríu vinkonu minnar náðu að smjúga með morgunkulinu inn um útidyrnar og létu ekki staðar numið fyrr en uppi í steindauðum nösunum á Kolbeini Kolbeinssyni, þeim auma skálk og skítmenni. Og eins og hendi væri veifað reis þetta steindauða gægsn upp við dogg og varð hreint eins og alræmt lostaskrýmsl í framan og hugðist renna á lyktina en hafnaði óvart við hliðina á Brynjari okkar hérna Vondulykt þar sem hann steinlá með allt niður um sig fyrir framan klósettdyrnar. Það er sem ég segi: Þeir verða aldrei afþyrstir þessir aumingjar og vita skjaldan sem aldrei handa sinna skil, hvað þá þeir hafi nokkra einustu glóru um hvurt miðlimur þeirra þvælist eða hafnar.

Tóku ekki þátt í tali þingmannanna