Hlálega hjákátlegir giljagaurar misbjóða fólki með fíflslátum

Hjákátlegt já. Auðvitað er það hjákátlegt. Enda eru hinir fjórir kærarar heldur en ekki hjákátleg númer, að ekki sé sagt hlálega fáránleg. Satt að segja eru þetta fjórir vandræðagemlingar, sem aunginn veit hvað við á að gera. Sumir eru nokkuð áfram um að reka þá á fjöll eins og sauðskepnur meðan aðrir berjast við að þurka endemin einfaldlega út úr minni sínu eins og hvurja aðra óþægilega óra eður martröð. Og hvað eru sona geggjarar, sem annaðhvort eru komir í leyfi frá þinghaldi eða nenna ekki að mæta til vinnu sinnar á þingi að boða saklaust fólk, vant að virðingu sinni, til þinghalds? Sér er nú hver andskotans óþrifnaðurinn.

En ef þessir leiðinlegu giljagaurar vilja endilega halda áfram að vekja athygli á sér og gera sig að enn meiri yfirvigtarfíflum, þá er þeim það heimilt. En mikið ósköp hvað fólk, sona almennt, er orðið þreytt á fíflalátum þessara manna, sem so á að heita að þjóðin hafi kosið yfir sig til löggjafarstarfa. Gunnbirni bónd á Eyri dreymir nú orðið á hverri nóttu geltandi hundsspott, sem hann er að reyna að reka af höndum sér með svipu. Og að stúlku í Meðallandinu sækir púkafans með andlitsdrætti fjórmenninganna. 

Ef ekki hægist um, hvað ófrið af fjórmenningunum varðar, er einsýnt að kalla verður til særingamann, særingameistara, til að kvða ófögnuðinn niður. Berast nú böndin mjök að síra Baldvini, presti og prófasti til Gemlufallsþinga, sem nú heita Svarhamraþing eftir dálitlum kletti austan við bústað síra Baldvins. Víst er um það, að ef síra Baldvin lætur til leiðast þá mun endanlega úti um Miðflokkinn og Miðjúngana, sem fólk er farið að líkja við plágurnar miklu, Móðuharðindin og gosið í Ejafjallajökli.

„Hjákátlegt“ að vera boðuð til þinghalds