Oft hefir hann horfið á vit óminnishegrans

Ó, hún er so þakklát fyrir síðdegisbirtuna og fór ekki fyrr að sofa í Svíþjóð,- óóó, hvað þetta er hugnæmt og hugheilt hjá henni Steinunni Þórðardóttur. Og af hverju fór Steinunn ekki fyrr að sofa í Svíþjóð? Sat hún á knæpunni fram yfir miðnætti hvurt einasta eilífasta kvöld? Var hún virkilega algerlega stjórnlaus þarna á kveldin, þambandi lútsterkt café í lítratali, hangandi yfir tölvunni við að snuðra um náúngann? Það er ekki nema von að soleiðis fólk sé alltaf grútsyfjað, og grúttimbrað í þokkabót, á hvurjum morni, skapíllt og grénjandi. Og ekkert getur bjargað því.

Frú Ingveldur og hennar fólk er þeirrar náttúru, að þola langar vökur við allrahanda aðstæður á þá leið að ekkert bítur á þau að nokkru ráði. Oftsinnis hefir Kolbeinn Kolbeinsso, ektamaki frú Ingveldar, horfið á vit óminnishegrans, blakkátsins, í þrjátíu og sex klukkustundir eða meir, samfleytt, og komið skríðandi heim til sín á fjórum fótum, meira og minna klæðalaus, stundum sárþjáður í blessaðri endagörninni sínni. Þá hefir frú Ingveldur tekið á móti honum með þvi yfirfara hann með sínum afburða skilvirku þeffærum; á þann hátt hefir henni oftastnær tekist að komast að hvar piltur hafði alið manninn. Vissulega hefir borið við, að frú Ingveldur hafi fundið sig til knúða að fara á þann vettvang er þefurinn af Kolbeini gaf til kynna að hann hafi verið og haft endaskipti á þeim er þar vóru fyrir.

Eitt sinni gjörðist sá óhugnanlegi atburður, að Kolbeinn kom skríðandi heim í heldur bágbornu ástandi. Í það skiptu þurfti frú Ingveldur ekki að hnusa nema einu sinni til að komast að hvar maður hennar hafði verið. Hún tók sig strax til, komst í mikinn hefndarhug, og óð eins og ein forynja beint heim til vinafólks síns, Máríu Borgargagns og Indriða Handreðs, og misþyrmdi þeim á býsna hranalegan hátt. Borgargagnið og Handreðurinn gátu, sem vonlegt var, ekki röð við reist svo ofbeldisfulli árás og skræktu og grénjuður eins og helvítispúkar þegar Djöfullinn er að leika sér að því að pína þá. Á eftir lagðist frú Ingveldur með vinafólki sínu, þeim öllum til viðstöðulausrar ánægju. Á meðan hefnaraðgerðum frú Ingveldar stóð, dragnaðist Kolbeinn á fjórum fótum hring eftir hring kringum stól í stofunni og þókt látbragð hans líkjast í nokkru tilburðum örþreytts hrúts, sem vill endilega gera skyldu sína, við blæsma á. 

Fór ekki fyrr að sofa í Svíþjóð

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 26.1.2019 kl. 20:42]

Sá mæti maður Sherlock Holmes kunni þá list að gleyma þeim hlutum sem skiptu ekki máli. Þannig gleymdi hann því til dæmis að jörðin væri hnöttótt, enda skiptir það auðvitað engan landkrabba neinu máli. Gunnar Bragi hefur kannski tekið þennan ágæta mann sér til fyrirmyndar þegar hann ákvað að gleyma því að hann myndi eftir því sem hann hafði áður sagt.