Skírnarathöfn sem viðstaddir gleyma aldrei

Síra Baldvin hefir með öllu aflagt þann óguðlega sið í prófastsdæmi sínu, að skíra saklaus, ómálga börn. Þess í stað heldur hann úti, samkvæmt Jóhannesi skírara, niðurdýfingarskírn og hefir fyrir löngu látið koma baðkeri fyrir útundir vegg í musteri sínu, ekki langt frá predíkunarstólnum. Þá fólk lætur skírast hjá síra Baldvini er það í hið minnsta orðið 13 ára. Fer blessuð skírnarathöfnin fram á þann hátt, að síra Baldvin lætur vatn renna í baðkerið, gjarnan við heilaga, reglubundna guðsþjónunstu, en síðan kemur sá er skíra á í mittisskýlu einni fata og rennir sér ofan í baðkerið og síra Baldvin skírir hann upp ur vatni í nafni Drotins, Guðssonar og Heilagsanda.

Skömmu eftir að síra Baldvin tók upp nýjan skírnarsið við embætti sitt, kom gamall kallskarfur að máli við hann og beiddist skírnar, foreldar hans höfðu sem sé látið undir höfuð leggjast að fela drenginn Guði og síðan var ekkert hugsað um það meir. Á tilteknum messudegi klöngraðist hinn aldraði skarfur til kirkju í mittiskýlunni sinni og hlammaði sér niður í kerið með nokkrum boðaföllum. En þegar síra Baldvin beygði sig yfir skírabarnið fann hann stækan áfengisþef leggja af því. Því er haldið fram og það með dálitlum rökum, að sóknarbörn síra Baldvins, sem vóru við þessa messugjörð muni aldrei gleyma skírninni er þar fór fram, því ekki fyrir löngu var sannað að kona nokkur, sem þar var stödd, en er nú á hjúkrunarheimili með alzheimer og sórkölkun á háu stigi, man þessa umræddur skírn greinilega þó hún sé nú búin að steingleyma öllu öðru.

Þegar síra Baldvin fann djöfuls brennivínsstækjuna af kallófétinu varð honum svo misboðið, að hann reif með öðrum hrammi sínum í hárlubbann á honum og keyrði hausinn á honum á bólakaf í vatnið og hélt honum þar niðri. Kallskepna, sem sé skírnarbarnið, var óviðbúið sona ægilegri skírn varð trylltur af hræðslu í baðinu og fór að sprikla og andskotast eins og hvaldýr í sjálfheldu. Þegar loks síra Baldvin hífði karl upp á hárinu, helbláan í framan og niður á bringu, orgaði hann framan í hinn hálfdauða velsaling: Ég verð víst að neyðast til að skíra þig í nafni heilagrar þrenningar, þó svo það jaðri við guðlast. Og Jón skaltu heita, þó réttara væri að nefna þig djöful og andskota og vígja þig ErkiDjöflinum til endalausrar rassskellingar frá eilífð til eilíðar. Svo reif síra Baldvin um úlnliðinn á Jóni hinum nýskírða og mismunaði honum nær nöktum út á kirjutröppurnar, út í frostnæðinginn og skafrenninginn. Og kallauminginn skakklappaðist heim, rösklega hálftíma gang, og lá heima hjá sér í lúnabólgu í mánuð á eftir.    

Átta systkina skírn í Hallgrímskirkju