Máría Borgargagn og stráksláninn í snjóskaflinum

Jú, elsku vinir mínir, það kom fyrir Máríu Borgargagn, eftir að hún komst til vits og ár eins og sagt er, að liggja úti í snjóskafli í sannarlega annarlegu ástandi. Og hún var ekki ein í skaflinum. Ónei. Hjá henni var stráksláni í enn annarlega ástandi og tunglsljósi skein glannalega beint upp í bölvaða ekkisins boruna á honum; við sjálft lá, að halda mætti að þar væri kominn einn af hinum frægu klausturdrengjum Alþingis.

En þar sem snjóskaflinn atarna var úti á víðavangi og fyrir allra augum var ljóst að í tilfelli Borgargagnsins og strákslánans var um alvarleg brot á lögum að ræða: annarsvegar varðandi það að bera blygðan sína á torg og hinsvegar að hafa verið með ölvun og óspektir á almannafæri. Þar af leiðandi var það í verkahring Hálfdáns varðstjóra að skakka leikinn og koma hinum siðlausu lögbrjótum úr augsýn almennings. Og það gerði hann skammlaust.

Hálfdán varðstjóri vóð sem sé eins og tarfur út í snjóskaflinn með kylfu sína og handjárn að vopni. Þar eð ekki var þörf á að beita kylfunni svo um munaði þá járnaði varðstjórinn glæpahyskið með haus við tær og dró það eftir skaflinum að lögreglubifreiðinni. Daginn eftir hringdi Indriði Handreður, eignmenni Máríu Borgargagns, nær dauða en lífi af skelfingu, í frú Ingveldi og sagði henni að nú væri íllt í efni, Borgargagnið væri í varðhaldi hjá Hálfdáni varðstjóra og væri líklegt að sá ónáttúraði fauti væri jafnvel búinn að drepa hana. Frú Ingveldur brá við skjótt og stejaði þegar í stað niður á lögreglustöð. Það mátti heldur ekki tæpara standa, því bæði Borgargagnið og stráksláninn vóru í andarslitrunum þegar frú Ingveldi bar að garði og yfir þeim gein Hálfdán varðstjóri, fnæsandi eins og Þorgeirsboli með húðina á eftir sér. Allt fór þetta vel, því frú Ingveldur keyrði kylfuna Hálfdáns af roknaafli í hausinn á honum sjálfum, en frú Ingveldur hvarf á braut með Borgargagnið og strákslánann og fór með þau rakleitt inn á heimili sitt eins og köttur með bráð sína. 

Var að njóta snjókomunnar