Þetta er allt í áttina

Þá er klausturmunnsöfnuðurinn loks kominn inn fyrir veggi Alþingishússins og er það vel; lifandi alþingishús er að sjálfsögðu mikið nær nútímanum en þetta helvítis holtaþokuprump um hæstvirtan ráðherra (sem oftar en ekki er spilltur og falskur vesælingur) og háttvirtan þingmann (sem ekki nokkur maður getur eða vill bera virðingu fyrir). Þetta er allt í áttina. Vér vongóðir kjósedur bíðum nú eftir að þingmenn fari að snúa sér snöfurmannlega í ræðustól að þingforseta og hóti að hjóla í hann, og tjá honum jafnframt að viðkomandi hafi nú rotað stærri kellingarklessu, eða kallfrussu, en viðkomandi forsetaaumingja og roðhænsni.

Þetta byrjað allt eitthvað svo ansans ósköp vel á klaustri með drengilegum yfirlýsingum, sem gáfu fyrirheit um að enn væru uppi kappar og vígamenn á Íslandi. Nú hefir næsta lota farið fram í Alþingishúsinu sjálfu og lauk með sigri klaustukappans Bergþórs, sem rotaði andstæðinga sína í fljótheitum og stjórnaði síðan nefndarfundi af dugandi röggsemi, á meðan hin rotuðu smá-lyppuðust á fætur og höltruðu og höktu fram á gang eins og aðþrengd gægsn.

Og nú erum vér loks orðin svo vongóð, að vér erum farin að sjá fyrir okkur Sigmund Davíð sitja klofvega ofan á Stengrími og troða moði og hálmi upp í blessaðan munnsöfnuðinn á honum og skrifa eitthvað hjartmæmt á skallann á kallinum. Eða væri ekki yndislegt að koma þar að sem Anna Kolbrún væri búin að hafa Bjarna Ben undir og væri að klæða hann í óhreinar kvennærbuxur utan yfir armaníbrækurnar? Jú, það væri yndislegt, svo sannarlega. Vér vitum og, að allir Íslendingar, sem tök hafa á, sitja botnfrosnir af spennu fyrir framan sjónvarpstækin sín og bíða þess að bein útsending hefjist frá Alþingi til að fylgjast með þegar þingheimi lendir saman í bölvi, klámi og slagsmálum.   

Orðbragðið engu skárra en á Klaustri