Hafa ei batnað síðan þeir hröktu oss frá Norðvegi á landnámsöld

Það eru þó meiri ófétin þessir Norsarar, þeir hafa ekki batnað hætishót síðan þeir hröktu oss Íslendinga frá Norðvegi og hér um bil út í opinn dauðann. Vér getum rétt ímyndað oss hvað hefði gerst hefðu Norsarar haft byssur á landnámsöld. Þeir hefðu skotið oss alla með tölu og kastað oss í mógrafir, eða hrundið oss fyrir björg til að villudýrin hjá þeim hefði eitthvað að eta. Nei, vinir mínir, þá hefðum vér aldregi orðið Íslendingar og vort land hefði lent í höndunum á Márum, Serkjum, eða Hindúum, sem allir eru villt fólk og brúnaþungt.

Oss hrís við þessari andstyggilegu hugsun og getu eigi leitt hana til enda í huga vórum. Land vort hefði hafnað í villtramannahöndum, því Norsaranir hefðu skotið oss alla niður, og í stað þess að hafa Bjarnaben og gluggaskrautfuglinn Kattarhrinu hefðum vér einhvern sathans Múhámeð bín Larsen og Ravavaddípútínu til að kvelja landsins innbyggjara. Sem betur fer höfðu höfðu Norsarar ekki byssur og fallstykki á landnámsöld, aðeins spjót úr fúaspýtum með sljógvan odd úr grjóti, og segir sjálft, að lítt megnuðu soleiðis vopn og vort kappakyn, sem náði að sleppa úr Norðvegi eftir að hafa vegið fjöld noskra illmenna.

Síðan höfum vér hokrað við írska þræla og landnámshænsn síðan á landnámsöld og varið oss fyrir illþýði frá Tyrkjanum, en verið furðu stimamjúkir og lamaðir í knjáliðunum andspænis blóðugum stríðshaukum af marvíslegu rándýrakyni frá Bandaríkjum Norðuramríku, sem hafa fætt oss og klætt í bráðum heila öld og gert oss að fégráðugum vandræðamönnum og illa þokkuðum um heim allan.

11 ár fyrir skotárás í Ósló