En hvað með Hálfdán varðstjóra?

Allt er nú gott og blessað með kallinn í Lækjarvaði, sem hafði kastað yfir sig lögreglujakka áður enn hann fór út á sjoppu í rigningunni; og hvað með þó greyið hafi verið með kylfustubb og handjárn, þetta eru orðin so algeng hjálpartæki í ástarlífinu að enginn gerir athugasemd við nema forpokaðir afturhaldseggir frá miðöldum. Svo er sú spurning áleitin hvort kallinn í Lækjarvaðinu sé nokkuð verri en lögregluþjónar á ríkisframfæri, sem leggja heiðarlega borgara í einelti með ófögrum uppátækjum.

Hálfdán varðstjóri, nokkurskonar flaggskip íslenskra lögregluþjóna, lét sig hafa að vaða út á götu í lögreglujakkanum einum fata og handtók af handahófi konu, sem átti fyrir tilviljun leið framhjá lögreglustöðinni. Nokkrir krakkar, átta til tíu ára gamlir, stóðu álengdar og störðu hugfangnir á þegar Hálfdán varðstjóri færði kylfuna ofan í hausinn á konunni, setti handjárnin á fæturnar á henni og dró hana eftir sér inn á stöðina á löppunum. Nokkrum dögum síðar stökk Hálfdán út úr lögreglubifreið sinni, enn á lögreglujakkanum einum fata, og vóð inn á sjoppu til að kaupa sér vindil. Síðan ókan reykjandi á ofsahraða eitthvert út í óvissuna.

Í dag þykir ekki tiltökumál þótt Hálfdán varðstjóri setjist ölvaður undir stýri og fari að elta fólk á lögreglubifreiðinni með það að markmiði að handtaka það og færa í fangageymsluna, þar sem hann verkar og afdjöflar þetta óheppna fólk. Einum náði hann með hurðinni um leið og hann blússaði fram hjá honum. Þetta var maður á miðjum aldri og hann skondraðist yfir gangstéttina og slengdist utan í húsvegg og hálfrotaðis. Hann var því Hálfdáni varðstjóra auðveld bráð; Hálfdán fór með manninn niður fyrir sjóvarnargarð og leysti þar onum hann. Og kona mannsins brjálaðist þegar hann kom heim, því hún hélt að hann hefði gefist Hálfdáni varðstjóra á vald af fúsum og frjálsum vilja.

Klæddist einkennisjakka lögreglunnar