Afmeyjun er alvarlegt mál. Og ekki er síður nauðsyn að vera í siðlegum nærbuxum

Þegar frú Ingveldur las fréttina af nærbuxum og afmeyjun Coxkerlingarinnar klóraði hún sér lengi með bandprjóni í lendina og ýmist fussaði eða hrækti á vegginn. Loks kvað hún upp þann dóm, að allt þetta Coxdrasl væri skítapakk, sem ætti hvurgi annarsstaðar að búa en uppi í útilegumannabyggðum á fáförnustu afréttu Íslands.

Það sem gerði frú Ingveldi mest reiða í fréttinni af Coxmæðgum, var gjörspillt og pervertísk afstaða móðurinnar til nærbuxnamála dótturinnar, sem frú Ingveldur segir að gangi næst því að hvetja barnunga stúluna til háskalegs sóðalífernis með skítugum og siðblindum graðmennum. - Mér er sem ég sjái og heyri hana móður mína, hvæsti frú Ingveldur, - hvetja mig milli tektar og tvítugs til að leggjast með áhræsi á borð við Kolbein eða Brynjar Vondulykt í afmeyjunarskyni og klæða mig áður í gamlar og velktar nærbuxur af sjálfri sér! Ég hebbði skohh hjólað í kerlinguna, hebbði hún boðið mér þetta á sínum tíma, og barið hana.

En Coxkerlingin, sem lætur að því liggja að hún sé ekkert blávatn, kveðst hafa verið stillt telpa og hlýðin og um fram allt heiðrað föður sína og móður og treyst þeim í hvívetna, þegar þeim þókti mál til komið að hún færi að frillast af fullri alvöru með nærbuxnaskiptum og afmeyjunum. - Og hvur ætli hafi svo afmeyjað þetta kvikindi?, sagði frú Ingveldur stundarhátt og horfði þýðingarmiklu augnaráði á Kolbein eiginmann sinn og Máríu Borgargagn, sem þá var stödd að þeim hjónum. - O ætli það hafi ekki verið friðill mömmu hennar?, svaraði Kolbeinn spekingslega. - Eða mamman hafi fengið einhvern frænda sinn til verksins, bætti Borgargagnið við, -soleiðis ætlaði kerlingaröspin hún mamma mín að fara að með mig. En þau gripu í tómt hvað mig áhrærði, því eg missti minn meydóm þá eg var enn í barnaskóla.
So hlógu þau öll eins og Andskotinn við eldhúsborðið og Kolbeinn skemmti sér svo innilega að hann varð að margþurrka tárin af hvörmum sér.

Missti meydóminn 21 árs