Rættist úr er á leið og skúffelsið varð minna

Ægilegt skúffelsi er þetta júróvísjón á hvurju ári síðan Waterloo vann fyrir hart nær sjötíu árum. Í fyrra sendi Ísland svo litlaust og leiðinlegt lag, að ljóst var að lengra varð ekki komist á þeirri braut; lagið var so innilega bragðdauft að það hreinlega gufaði upp og gleymdist sama kvöldið og það var orgað í úrslitakeppninni. Í kveld var allt útlit fyrir að úrkynjunarfroða mundir sigra eins og vanalega. En á síðustu stund hljóp á dauðafærið og kommúníska söngsveitin Hatari hafði alla froðudrulluna undir og sigraði.

En kálið verður eigi sopið þó í ausuna sé komið. Nú stendur til að senda kommúninstana til Ísraels til að herja á og móðga þarlend yfirvöld og zíjónísta. Drengirnir eru að sjálfsögðu komnir í lífshættu og sú hætta mun ekki minnka þá út er komið; þeir hafa oft þarna fyrir botni Miðjarðarhafs sálgað stærri nautum en fáeinum ungum kommastrákum frá Íslandi. 

Þegar Hatararnir vóru búnir að blása froðufrussinu úr húsi, sögðu þeir sem svo, beint inn í hljónema Ríkisútvarpsins, að með sigri sínum væru þeir skrefi nær að steypa kapítalismanum (Guð láti gott á vita). Ég er næstum viss um, að þetta orðbragð hinna hatursfullu kommonúísta hefur farið herfilega illa í helstu forgangstítur íslenskrar borgarastéttar, auðvaldskamrana, svo sem Katrínu Stengríms, Bjarnaben og hina bólgnu Framsóknarmaddömu sem er nú eins og hún er. Mér er sagt að kérlíngaröspin hún Katrín, stórvinur og elskhugi kapítalistanna, hafi hrokkið svo hryllilega við að aungveu hafi verið líkara en hún hefði gleypt fótbolta og hann stæði grjótfastur í blessuðu kokinu á henni. En ég segi fyrir mig, að það rættist úr júsóvísjóninu þegar leið á kvöldið og skúffelsið varð ekki eins mikið og áhorfðist í fyrstu.

Hatari fulltrúi Íslands í Eurovision