Það fór nú ekki svo densilega hjá honum síðast á Þingvelli

Það fór nú ekki svo densilega fyrir honum Sigmundi Davíði þegar hann villtist síðast á Þingvelli. En fyrst ber að taka fram að Sigmundur þessi Davíð er alltaf að villast og í raun og sann er maðurinn kyrfilega rammvilltur, svo að eigi sér hann til lands. Satt að segja má undrum sæta hvað aumingja manninum gengur herfilega að ná áttum, sjá ljósið. Vér munum víst öll þegar drengurinn sá arni rambaði eins og í leiðslu inn í Ráðherrabústaðinn við Tjarnargötu og verð sér til eilífrar háðungar fyrir framan svenskan fréttaúlf og myndavélar hans; fám dögum síðar var Sigmundur Davíð borin í poka út úr Stjórnarráðshúsinu.

Á Þingvöllum er landslag hrjóstrugt með gjár, sprungur, holur, geilar, skvompur og gjótur. Í slíku landi er auðvelt fyrir villugjarna pilta að misstíga sig og steypast niður í einhverja af þessum andstyggilegu gjótur, sem einlægt eru hálffullar af svo ísköldu vatni að allt kvikt sem í þær fer er steindautt og stirðnað á svo gott sem augabragði. Það er ekki lengra síðan en í sumar leið, að Sigmundur Davíð rolaðist með Kögunarþef í nösum á Þingvöll til að fagna aldarfullveldi Íslands með Stengrími og Grettlu Dönsku, og ekki fór það nú vel hjá honum. Honum var ekið að morgni dags austur um Mosfellsheiði og þegar á Þingvöllinn kom opnaði Sigmundur Davíð bílhurðina og ráfað af augum, næstum luktum, beint út í hraun og hafði innan stundar ekki hugmynd um hvar hann var stadur.

Og á meðan Stengrímu, Danska-Grettla, Katrín og Bjarniben skemmtu sér konunglega á hátíðarpallinum í háborgaralegri snobbvímu, var Sigmundur Davíð höktandi á villugötum út í úfnu hrauni, annað hvort skríðandi eða eða hreinlega á hausnum, eða í því sem næst lóðréttu ástandi, þurrkandi svitann af enninu og úr kríkunum. Svo skelfilegt var þetta ferðalag hins burtrekna, hædda og smáða fyrrum ráðsmanns gömlu Framsóknarmaddömunnar, að hann var næstum fallinn fram að hömrum Almannagjár, rétt við fossinn Öxararár; mátti þar minnstu muna að hann hafnaði í Drekkingarhyl, hvar bersyndugum kinnum var drekkt fyrr á öldum, öðrum til viðvörunua og þeim sjálfum til aðvörunar. Loks fanst Sigmundur Davíð steinsofandi og genginn upp að knjám, blautur, blóðrisa, rifinn og tættur utan í hraungrýtisurð, þá var klukkan orðin tvö eftir miðnætti og hungraðir melrakkar og hrafnar komnir á kreik og staðan öll hin ótryggasta fyrir örþreyttan og niðurlægðan villumann í hrauni.  

Sigmundur Davíð á Þingvöllum