Þar var frjálshyggjuhaukurinn og heimdallurinn Óli Apaköttur að verki

Hinn óprúttni maður, ef mann skyldi kalla, var frjálhyggjuhaukurinn, heimdellingurin, sjálfstæðisundrið og vinur frú Ingveldar, Óli Apaköttur. Helvítis dýrið ætlaði að stela sér nógu mörgum tómum flöskum og dósum að andvirði þeirra nægði til að halda honum blindfullum fram að hádegi á mánudag. Sem mörgum er kunnugt, þá Óli Apaköttur þeirrar gerðar sem sækist eftir frama í Sjálfstæðisflokknum, og honum hefir gengið takk bærilega að uppfylla þá hugsjón. Í dag þykir hann með þeim betri í Flokknum og væri kominn enn lengra ef frú Ingveldur hefði ekki brugðið fyrir hann fæti, en hún veit manna best hvurjir alvarlegir veikleikar þessa fjrálshyggjupostulóns er.

Nú, Óli Apaköttur stelur auðvitað úr fleiru en gámum björgunarsveitanna. Hann hefir komið að bankaránum með eingendum banka; komið á laggirnar ægilegustu verksmiðjum og ekkert skilið eftir í þeim öflugu einkaframkvæmdum en kennitöluna eins og berrassaða. Þá hefir Óli Apaköttur stundað útgerð með ágætu arðráni, hækkunum og lækkunum í hafi, vátryggingasvikum, auk þess sem hann hélt við eiginkonu skipstjórans um skeið.

En frú Ingveldi þykir strákurinn Óli ekki nægilega góður pappír og hún hefir aldrei leyft honum með Kolbeini í miðstöðvarkompuna þegar gleðin ein ríkir á heimili þeirra hjóna, frú Ingveldar og Kolbeins. Eina nóttina stóð frú Ingveldur Óla Apakött, sem þá var hennar gestur, að því að elta kött nágrannans milli trjánna á lóðinni. Apakötturinn var ískyggilegur útlits, kófdrukkinn og kókaður, með fráhneppt að neðan, svo ekki var furða að kötturinn vildi ekki neitt samlag við so ógnarpérvískan fyrirburð. Við það tækifæri sló frú Ingveldur kattarhrellin í rot á lóðini og bað Hálfdán varðstjóra, símleiðis, að koma og hirða hræið. 

Flöskum stolið úr gámum björgunarsveitar