Illfyglið lagði lykkju á leið sína, en er nú komið heim til sín

Gáfur álftarinnar komu fram á dálítið skammarlegan hátt því þessi skepna er ekki að sama skapi siðprúð og þakklát og hún er sögð gáfur. Vitanlega þora þeir í Húsdýragarðinum ekki annað en fara fögrum orðum um álftina, þar eð þeir vita manna best hve hefnigjörn hún er og óvægin. Það er til dæmis ekki vikið einu orði að því að bölvað kvikindið braust út úr Húsdýragarðinum með ofbeldi, beit meðal annars kvenkyns starfsmann í aðra rassakinnina, en slíkt athæfi flokkast að sjálfsögðu undir kynferðislegt áreyti eða kynferðislega árás.

Ekki var illfyglið fyrr sloppið frá Húsdýragarðinum en það lagði lykkju á leið sína og flaug upp á Akranes og þaðan inn Hvalfjörð og lét hvarvetna ófriðlega. Uppi á Skaga elti það gamlan karlskrögg með öskrum og barsmíðum þar til hann stökk í sjóinn. En uppi í Hvalfirði elti þessi rómaði svanur konu á sjötugsaldri á einkennilega dónalegan hátt; því verður ekki lýst nánar hvernig þessi sorgarsaga fór fram, en að lokum hafði konugarmurinn líka glatað nærbuxum sínum.

Nú er álftin komin heim til sín í Garðabæinn og farin að sleikja sig upp við höfðingjana með velgjulegu daðri og nuddi. Þetta athæfi álftarinnar kunna höfðingjarnir meta, því þeim er nautn að sleikjuskap illfygla og afstyrma við sig. Einn gaf álftinni sérvaldar dilkalundir til að japla á, en annar traktéraði hana á kókaíni svo hún bókstaflega kvíaði upp yfir sig af lostabáli, sem kókaínið kveikti upp í henni. Eflaust munu fleiri fregnir berast af álftarspottinu, sem ætlaði að eta tóma bjórdollu og festi hana í kokinu á sér so hún var næstum dauð. 

„Þetta var gáfuð álft“