Frú Ingveldur lét til sín taka í kjarmálunum svo um munaði

Í morgun, árla mjök, boðaði frú Ingveldur Ragnar VR-ing á sinn fund að heimili sínu. Þaðan út kom Ragnar aftur, glíkur reyttri hænupútu í fasi og göngulagi, og fyrir augum hans dönsuðu óteljandi sólir, en líka tungl og stjörnur. Enda hafði frú Ingveldur ekki gert neinar gælur við boðsgest sinn heldur veitt honum ærlega ráðningu að sínum hætti.

Það má Ragnar, greykallinn eiga, að hann vafsaðist eins og í leiðslu niður í Karphús og aflýsti verkfalli. Launaþrælarnir vissu ekki hvað á sig stóð veðrið, þar sem þeir biðu átekta eftir því að berjast til síðasta manna og steypa auðvaldinu í glötun fyrir fullt og allt, og hrökkluðust öfugir út til starfa sinna, sem felast að stórum hluta í að láta arðræna sig af auðvaldslubbum og aumingjum, sem eiga allt og mega ennþá meira. Já. Sona atvikuðust nú hlutirnir vel í dag.

Eins og staðan er núna, þá liggja Ragnar, Solveig og Villi í einni kös í reykfylltu barherbergi í húsnæði Ríxsáttasemjara og nóta sólanna sem frú Ingveldur skapaði fyrir augum Ragnars og þau eru starx orðin hálfbrún og gul og augnpokarnir eru bólgnir og bláir á þeim eins og hjá ónefndum flokksformanni sem frægur er fyrir að hafa afar kynduga sögu í farteskinu. So kemur ríxsáttasemjari inn í reykfyllta herbergið og kemur sólarlandaverkalýðsfrömuðunum upp á fjóra fætur og lætur þau, án nokkurrar miskunnar, skrifa upp á nýjan kjarasamning, sem heldur launaþrælunum áfram í viðunanlegri spennitreyju fyrir arðræningjanna og skapinu góðu hjá auðvöldum á borð við Katrínu Stengríms og Swavars og Bjarnaben að ógleymdri Litlu Gulu Hænunni gömlu geggjuðu Framsóknarmaddömunnar. 

Farið að sjást til sólar