Þegar hreppsnefndin í Waatamor á eyjunni Jövu fauk fyrir ætternisstapa

Einhverjum hefði nú dottið í hug að Sakagamenn hefðu nóg að gert með því að stinga HB á haus ofan í Grandagímaldið og flæma að svo búnu HB Granda burt af Skipaskaga með bölvi og formælingum; sprengja sementsstrompinn í loft upp af áður ókunnu offorsi og ætla nú að leggja til atlögu við kútter Sigurfara með hótunum um meiri sprengingar, bálför og tortímíng. Það er aungvu líkara en ráðamenn þar á Akranesi, ef ráðamenn skildi kalla, hafi sagt skilið við það sem kallast getur siðmenning en bíti þess í stað svo heiptarlega í skjaldarrendurnar að sennilega verður Akranes vart annað en skjátan ein, púngurinn og eyrun, að viðbættum ómenningarlegum eiturfabrikkum á Grundartanga; það er nú allt og sumt sem eftir verður af þeim fræga stað.

En áður en lágmenningaraðallinn í bæjarstjórn Akraness lætur til skarar skríða gegn kútter Sigurfara er rétt að geta þeirra óskapa sem riðu yfir plássið Waatamor á eyjunni Jövu. Þar ætlaði hreppsnefndin líka að afmá frægt skip, sem fyrir alllöngu var komið úr drift. Það tókst þó ekki betur til en svo þegar fyrirfólkið hafði raðað sér upp til að fylgjast með bátabrennunni, að skýstrokkur kom skyndilega aðvífandi utan úr heiðríkjunni og hreif alla hreppsnefndina með sér út í himinbuskannn og hefir ekkert að því fólki sést síðan. En brennuvargurinn, sem byrjaður var að kveikja á eldspýunum, kastaðist af heljarafli í síðuna á hinu dauðadæmda skipi og varð að rauðri slímklessu, sem lak eins og viðbjóður niður byrðinginn og þaðan niður í olímengaða forina. 

Þó er ekki þar með sagt, að virðuleg bæjarstjórn Akraness hverfi sem dögg fyrir sólu niður fyrir það fræga ætternisstapa, sem allir kynnast um það er lýkur. Hinsvegar má ekki gleyma, að ekki er lengra síðan en í fyrrasumar, ef mér skjöplast ekki því meir, en ægilegur skýstrokkur birtist mönnum á Suðurlandi eins og fjandinn úr sauðarlegnum um mitt sumar og var víst mesta mildi að hann tæki ekki fólk, fé og hús með sér til heljar í það sinnið. Að minnsta kosti ættu bæjarfulltrúarnir á Skipaskaga, hreppsnefndarkónarnir miklu, að hafa allan vara á og gæta vel að sér þegar þeir fara með sinn brennuvarg til fundar við kútter Sigurfara, því aldrei er að vita nema þá hendi sama ólán og hreppsnefndarmennina í Waatamor á eyjunni Jövu. Hann gamli Gvöð okkar hefir nefnilega oft tekið í taumana af minna tilefni, þér að segja lesandi góður.

Vill leyfi til að farga Sigurfara