Otandi fánastöngum eins og spjótum og atgeirum

Mikið verð ég glaður og ánægður þegar ég sé myndir í fjölmiðlum að skátum í baráttuham. Enda er fátt innilegra fyrir sálina en myndir af ungmennum, otandi fánastaungum á undan sér eins og spjótum og atgeirum og fánarnir standa sperrtir aftur sem væru þeir í ofsaroki. Ekki skemmir heldur að hafa lúðrasveitarmenn í sýslumannsbúningum, blásandi hergöngumarsa, rétt eins og heimstyrjöld sé skollin á.

Það var til dæmis frámunalega skondið þegar lögreglan var send út til að taka fastan mann lúðrasveitarbúningi og kom til baka með Stjörnusýslumanninn Stones í sýslumannsbúningnum sínum. Lögregluþjónarnir voru fyrst í stað mjög upp með sér af handtökunni, eða allt þar til hið sanna kom í ljós, en þeir höfðu handsamað þann fyrsta sem þeir sáu í eikennisbúningi, lagt hann í jarn og spennitreyju og stungið vettlingi upp í delerantinn, því hann var með mögl, hávaða og bölv og var allur hinn ósamstafsfúsasti við lögregluna. Þegar upp úr dúrnum kom, að þarna hefðu lögregluþjónarnir heldur en ekki stungið fingri í rangan þumal og að hinn yfirbugaði fangi væri ekki fullur og vitlaus lúðrasveitarmaður heldur hávirðingarverður Stjönusýslumaðurinn Stones, fór Hálfdán varðstjóri með lögregluþjónana inn í fangaklefa og barði þá og svívirti í rúmar tvær klukkustundir, en þá þókti varðstjóranum að þeim væri loks fullhengt. Því miður gleymdist í öllum látunum að leysa fjötrana af Stjörnusýslumanninum Stones og engdist hann því um á gólfi varstjóraskrifstofunnar sem einn ánumaðkur og gat aungva björg sér veitt. En þá hr. Stones var laus úr prísundinni slógust þeir hann og Hálfdán varðstjóri.

Þó var hálfu verra þegar flokkur skáta í bardagahug óð út í sveit í fyrrasumar og fór þar um eins og logi yfir akur. Fjárhús og hlaða brunnu upp til agna þegar skátarnir ætluðu að grilla inni í hlöðunni af því að það var rigning úti og mjólkurkú sutu þeir til bana með boga og ör, af því að þeim langaði í alvöru villibráð og hæsnsnin í hænsnakofa nokkrum grýttu skátarnir í hel, reyttu og grilluðu. Þegar bændurnir létu loks til skarar skíða geg hium ófyrirleitna innrásarher varð blóðugur bardagi því skátarnir vóru hatrammir og argvítugir. Það var ekki fyrr en bændurnir höfðu sett gnýblásara í gang og hótuðu að kasta skátunum í hann að skátafjandarnir gáfust upp. 

Sumardeginum fyrsta fagnað