Hún og vinir hennar fengu hrossasjúkdóm

Fyrir mörgum árum síðan greindist frú Ingveldur með hrossasjúkdóm. Fyrstu merki veikinnar í frú Ingveldi voru aukin merarlæti, hávært frís og blautlegur vísnasöngur, svo ekki þókti verjandi að hafa börn í grend við hana. So undu veikindin upp á sig með djöfullegu nærbuxnaofnæmi og ljóst var að frú Ingveldur gekk ekki heil til skógar þá dagana og hafði hún í frammi óviðfelldið ofstæki af dónalegu toga við ýmis tækifæri, svo sem í matvörubúinni, ríkinu og fyrir framan Bæjarins bestu.

Svo hörmulega tókst til með sjúkdóm frú Ingveldar, að læknar gátu með aungvu móti að hafa hemil á honum; jafnvel dýralæknar stóðu ráðþrota gagnvart þessari hræðilegu vá. Þá vóru kallaðir til hómópatar, skottulæknar, torflæknar og bíldskerar. Svo smituðust ónotin yfrí hennar nánustu samferðarmenn og Máría Borgargagn varð altekin af hrossaveiki og hljóp um víðan völl eins og hvíta merin í skjaldarmerki Miðflokksins Það var ekki fyrr en Gottfreð Gottfreðsson læknir var kallaður til að fór að rofa til í heilbrigðismálum þjóðarinnar.

Til að uppræta sjúkdóminn úr frú Ingveldi og hennar nánustu setti hann þeim öllum stólpípur í gríð og erg, gaf þeim uppsölumeðal, sem fór næstum alveg með sjúklingana og hefðu þeir sjálfsagt dáið er Gottfreð hefði verið svo hugvitssamur að sprauta þau með stórum skömmtum af efni sem hann hafði fundið upp gegn framsóknarvísusnum og krataeðlinu. Að vísu fóru læknisráð Gottfreðs læknis ósköp og skelfing illa í Brynjar Vondulykt og var hann lengi á eftir eins og magaveikur hundur og dældi eitruðu og afar lyktvondu gasi út um afturendann hvar sem hann fór. Til þess var teki þegar leysti vind á sofandi kött frænku sinnar, en kisi svaf í stól í stofu frænknnar. Brynjar gerði sér nefnilega lítið fyrir og teygði enda sinn yfir stólinn og lét vaða. Kötturinn þaut upp, gersamlega stífur, og hlunkaðist niður aftur, steindauður. Þegar hann var krufinn trúðu vísindamennirnir ekki sínum eigin augum, því köttur frænkunnar hafði látið lífið af ofboðslegum æðakrampa og heilinn var eins og hann hefði verið bakaður í ofni.

„Ekki nýr hrossasjúkdómur“