Er svo af ætt Bakkabræðra og Molbúa að hlálegt verður að teljast

Það er ekki að undra þó Bára, sem og fleiri landsmenn, reki upp skellihlátur þegar undanbrögð, blábjánahátt og reginheimsku dónanna af Klaustri ber á góma. Enda er hægt að hlægja dátt og innilega að minni hundakúnstum. Fremstur í flokki klausturdóna, Sigmundur Davíð, er svo af ætt Bakkabræðra og Molbúa, að hann heldur að það muni þurrka allan dónaskapinn, klámið og ófétislegt drykkjuraus þeirra félaga, ef hann heldur sig geta sannað að Bára hafi verið í félagi við einhvern eða einhverja þegar hún tók upp brennivínslætin í honum og vinum hans.

En það er víst sama hvað Sigmundur Davíð og hans áfengisóðu kammeratar sperra sig og slá um sig með samsærissögum og aulalygum: þeim mun aldrei takast að þurrka upptökurnar af þeim við ofbeldisumræður í Klaustrinu úr hugum landsmanna, né brengla dómgreind þeirra svo, að þeim þyki bara allt í lagi með orðbragð þeirra af því að Bára tók þá upp fyrir einhvern annan. Það getur einfaldlega ekki neitt komið í veg fyrir að hinna sérkennilegu þingmanna, sem vóru teknir upp við svívirðingaflaum í garð fjarstaddra í Klaustrinu, verði minnst um aldur og ævi sem klámfenginna sóðakalla; að í annálum verði þess getið að fáir eða aungvir hafi í gjörvallri íslandssögunni séu þekktir að því að vera auðvirðilegri smámenni.

Frá því upptökurnar af klausturdónum Miðflokksins vorðu opinberaðar hefir landslýður beðið eftir því að hinir subbulegu paurar segi af sér og skammist sín. En sumt fólk sér aldreigi sóma sinn, og til þess hóps manna teljast klausturdónarnir. Þetta endar sennilega með því að kjósendur verða sjálfir að fara inn í þinghúsið og leiða ódámana út eins og afsláttarhross og gera þeim skiljanlegt, að ef þeir haldi sig ekki fjarri þinghúsinu um alla eilífð verði tekið mun harðar á þeim.

Bára hlær að kröfum Miðflokksmanna