Á meðan kallarnir skáluðu fyrir einkafjölmiðlapéníngunum tóku konurnar til í greninu

Er nú kominn á stjá Brynjar Vondalykt eftir svall helgarinna. Og auðvitað gleðst hann eins og aðrir að fá að taka þátt í að greiða í ríkissjóð svo ríkissjóður geti borgað svokölluðum ,,frjálsum" fjölmiðlum fullt að péníngum til að framleiða áróður fyrir auðvaldið í landinu, péníngagéðsjúklingana miklu, sem eru gráðugri en soltið tígrisdýr í frumskóginum. Ja, hvílík blessun að skattfé alþýðunnar skuli vera ráðstafað í Moggann, Fréttablaðið, DV og fleiri viðlíka menningarrit.

Það segir sig sjálft, að ríkispéningar í áróðurssnepla er mun meira þarfaverk en henda þessum aurum í heilbrigðismálin, samgöngumálin, menntamálin eða í öryrkja og aldraða, og af því tilefni komu þeir saman í hádeginu á besta vertshúsi borgarinnar þeir Bryndjar Vondalykt, Kolbeinn okkar KOlbeinsson, Handreðurinn og Óli Apaköttur og hafa verið önnum kafnir síðan við að skála í eðalvínum. En hætt er við að þeir félagar óski eftir kvennaþjónustu af vertinum þegar líður á daginn.

Á meðan Vondalyktin og þeir fagna skattpéníngaflóði í ,,einkareknu fjölmiðlana" hafa þær frú Ingveldur og Máría Borgargagn haft fyrir stafni eitt íllt verk, sem er að hreinsa upp óþverrann eftir helgarsamkvæmið að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Verst hefir þeim þókt að draga út hina brennivísndauðu sóðakarla, sem voru sleipir og þungir eins og útselir og íllt að ná taki á. Einn rafturinn sýndi dálítil einkenni um lífsmark þegar þær stöllur veltu honum niður tröppurnar og tók til við að ákalla Jésú, og þegar það gekk ekki fór helvítið að öskra á Guð og mömmu sína; þennan djöful fóru frú Ingveldur og Borgargagnið með í sorptunnuna. En andskoti var kallskepnan þúng og erfitt að ná að steypa henni ofan í tunnuna, en samt var hann búinn að míga og skíta í sig. Þegar karlinn var loks kominn í tunnuna og lokið komið ofanan á þókti þeim frú Ingveldi mál til að hvíla sig eitt andartak til að syngja: ,,Ó, þá náð að eiga Jésúm, einkavin í hvurri þraut.

Breytt fjölmiðlafrumvarp lagt fram