Þá þekki ég ekki mann rétt ef þetta hefir ekki verið einn tiltekinn frægðarmaður

Þekki ég mann rétt, eftir hljóðan fréttar, þá hefir vinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, verið sá er sást klöngrast um Vesturbæinn vita berrassaður. Það hefir nefnilega komið alloft fyrir, sumir segja allt of oft, að Kolbeini hefir verið varpað nöktum út á strætið að næturþeli, eða hann bjargast klæðlítill á flótta úr einhverju ókunnugu húsi, eftir að hafa verið staðin að bellibrögðum með öðru hjónanna í staðnum.

Ef Kolbeinn Kolbeinsson getur aftur á móti sannað með vottorði að ekki hafi það verið hann, sem spígsporaði ber í Vesturbænum í nótt, má ganga að því vísu að þá hafi þar hafi að verki verið einhver þeirra Brynjars Vondulyktar, Indriða Handreðs eða Óla a. Apakattar. Það dregur þó úr líkunum að það hafi verið Apakötturinn að verki svo síðla nætur, að venjulega er búið að slá hann í rot strax upp úr miðnætti fyrir óviðeigandi og há-klámfengið háttarlag. En Vondalyktin og Handreðurinn eru lúmskir djöflar og ófyrirsjáanlegir; það er hreint og beint til skammar fyrir eitt lítið og fallegt samfélag, eins og íslenska samfélagið svo sannarlega er, að þurfa að burðast með aðra eins ódæðismenn í farangrinum.

Brynjar Vondalykt var eitt sinn svo óforskammaður að hátta sig niður, nema úr skóm og sokkum, fyrir framan útidyrahurð virðulegs einbýlishúss á höfuðborgarsvæðinu og skríða þar að svo búnu inn og glugga með það markmið í huga að nauðga hjónunum er þar sváfu á réttlátan og kristilegan hátt. Þegar Vondalykin bar upp erindi sitt, hvar hann stóð við endann á hjónarúminu, glennti frúin upp augun og sagði ósköp blátt áfram: - Farðu þá úr skónum og sokkunum líka. Þegar Kolbeinn ætlaði sér að yfirgefa einbýlishúsið eftir vel heppnað næturódæðisverk og hugðist grípa til fata sinna á stéttinni höfðu ófyrirleitnir götustrákar lagt að þeim eld og var ekkert eftir af þeim annað en óféleg öskuhrúga. Helvískir strákapaurarnir sáu nefnilega á aðfarir Kolbeins er hann háttaði sig fyrir framan útidyrahurðina og hlupu til og sóktu sér hráolíu og benzín, fyrst dónakallinn var horfin inn í húsið, og lögðu eld að fötum hans. Já, þeir hafa löngum verði harðráðir götustrákarnir og róttækir í gjörðum.

Nakinn maður í húsagarði