Vér óskum að hinir góðgjörnu spakvitringar leiði manninn út

Þetta líkar okkur öllum fjarska vel. Að gamla illfyglið skuli hafa rifið sig upp úr hreiðrinu og ráðast á roskna konu með groddalegum munnsöfnuði og reiddri öxi, ryðgaðri og bitlausri. Á tímabili virtist allt stefna í að Stengrímur mundi höggva frú Sæland í herðar niður, en á ögurstund vék frú Sæland sér undan laginu og laumaði í leiðinni skítugri gólftusku framan í Gunnarsstaðarundrið með þeim afleiðingum að Gunnarsstaðaundrið var þegar úr sögunni.

Nú standa flestar vonir vorar til þess að asnaspark Stengríms Johoð í garð frú Sæland verði hans síðasta asnaspark og að góðgjarnir menn taki þennan leikaragjarna órabelg á kné sér og komi honum í skilning um þjóðin sé búin að fá ógeð á honum og það sé hreinlega hættulegt fyrir hann að opna meira á sér munninn. Best væri ef hinir góðgjörnu spakvitringar mundu leiða hið hvimleiða Gunnarsstaðarundur út, bakdyramegin, og siga honum út á Reykjavíkurtjörn, börnum og fullorðnum til skemmtunnar.

Frú Ingveldur, sem lengi hefir haft dálæti mikið á Stengrími, segir að sá maður sé einhver þénanlegasti hvalreki, sem skolað hafi á fjörur Sjálfstæðisflokksins; ekki sé nóg með að hann hafi leikið og spilað með fíflin sem þykja vera vinstri-eitthvað, haldur hafa hann reynst samerjum hinn mesti og besti samherji, endurreist Gamla Ísland upp í fangið á Sjálfstæðisflokknum, Engeyingum og gifturíka kaupfélagsstjóranum fyrir norðan land: Annar eins mammónsþjónn hafi skjaldan verið uppi á Íslandi. 

Hörð orðaskipti Ingu og Steingríms