Hún kvað upp úr með að hann væri lúsablesi og ónáttúrurotta

Nú hefir frú Ingveldur kveðið upp úr með að Indriði Handreður, ástmaður Máríu Borgargagns, og vís eigimaður líka, sé ekkert annað en helvítis lúsablesi, ónáttúrurotta og svívirðilegur sóðagöltur. Fyrr má nú gagn gera. Það er næsta víst að eitthvað hefir Handreðurinn af sér gert til að verðskulda slíka og aðra eins viðurkenningu. 

Jú, tildrög hins harða dóms frú Ingveldar yfir Indriða Handreði, sem um árabil hefir verið mikill heimilisvinur hjá frú Ingveldi og Kolbeini, eru tilkomin vegna játningar, sem Máría Borgargagn gerði fyrir frú Ingveldi á dögunum. Borgargagnið gjörði sér sem sé lítið fyrir og trúði vinkonu sinni fyrir því, að Handreðurinn, hundsspottið það, örvaðist geysilega og langmest á kynferðissviðinu þegar hann sæi konu sína, fyrrnefnda Máríu Borgargagn, við þá iðju að þrífa klósettið að heimili þeirra. Borgargagnið gat þess meðal annars við vinkonu sína, að helvítis ódóið hefði orðið soleiðis að einun djöfullegum lostastólpa á salernisgólfinu, og hún eins og hver önnur bjargarlaus konuskjáta á knjánum við kosettskálina með gúmmíhanska á lúkunum.

Hér er skemmst frá að segja, að frú Ingveldur gjörði út leiðangur til að safna lúsmýi, sem síðan var laumað ofan í nærbuxur Indriða Handreðs í góðu helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini; so einkennilegt sem það er, þá var það Kolbeinn Kolbeinsson sem kom lúsmýinu á sinn stað. Morguninn eftir var Indriði Handreður orðinn eins og fílamaðurinn á því svæði líkamans sem nærbuxurnar huldu. Lúsmýin höfðu sem sé tekið til óspilltar málanna þá þau komin í það illa andrúmsloft sem svo sannarlega var til staðar í nærbrók Handreðsins. Á slysavarðstofunni ráku læknar upp hrossahlátur er þeir sáu ummerkin á miðvígstöðvum Indriða og sögðu að réttast væri að halda sýningu á svona andskotans óféti. 

„Erfiðasta ætt flugna að rannsaka“