Síra Baldvin ræddi mál séra Múlla við helgiathöfn

Síra Baldvin boðaði þegar til bænastundar í musteri sínu um leið og fregnir bárust af því að séra Múlli Krekar hefði verið færður í gæsluvarðhald. - Það gerist nefnilega ekki á hvurjum degi, sagði síra Baldvin, - að norskum prestum sé stungið í tugthúsið, því miður leyfi ég mér að segja. Norskir prestar eru undantekningarlaust pokaprestar, géðíllir og andfúlir, því Fjandinn hefir blásið brennisteini og þurrum hanaskít í nasir þeirra svo þeiri hagi sér nú nógu illa.

- En hvað um það, hélt síra Baldvin áfram. - Séra Múlli í Noregi var alltaf eins og hvur annar ódráttur, kvennsamur, brennivínsþyrstur bögubósi eins og einhver Æritobbó. Hann kvað hafa ætlað að leiða Ítali til hryðjuverka, Sathani til vegsemdar, en páfinn okkar, hann Jóhannes Pétur eða Páll, hann skohh, sá við helvítinu honum séra Múlla og setti fótinn fyrir hann.

En hvað Noregsmönnum hefir gengið til að ala séra Múlla sér við brjóst í allan þennan tíma og vissu þó alveg, að helgisamkomur hans voru buslubænir og einskis verður samhnýtingur af rausi um drauga, afturgöngur, hálfholdgaða púka á leiðum dauðra manna og annað þar fram eftir götunum. En Norsarar eru heimskir og alveg ótrúaðir, nema þeir sem eru villutrúar. Þeir stinga undan sonum sínum þegar þannig liggur á þeim og sitja tímum saman blindfullir út í bílþegar fjölskldan hefir snúið við þeim baki. Að þessu sögðu hrópaði síra Baldvin AMEN! og sló meðhjálpara sinn bylmingsfast í rassinn með heilagri ritningu svo hann steyptist fram yfir sig á kirkjugólfið, söfnuðinum til heilmikillar gleði, því meðhjálparinn er óvinsæll maður á sínum heimaslóðum. 

Umdeildur klerkur í gæsluvarðhald