Ferðalagi Vondulyktarinnar lauk í lækjarfarvegi á Fimmvörðuhálsi

Trúleg er í ýmsu að snúast hjá björgunarsveitunum um þessar mundir. Og ekki mátti það minna kosta hjá veslings manninum en að elta bölvað trambólínið alveg frá Eyrarbakka og upp á Fimmvörðuháls. Ég hélt fyrst að þarna væri um að ræða FB-vin minn, Guðmund Brynjólfsson rithöfund og djákna, og fylltis vonleysi og vorkunsemi. Hvernig ætli hann Guðmundur mundi líta út eftir að hafa runnið í vonskuveðri á eftir trambólíni frá heimili sínu á Eyrarbakka út allar sveitir og inn í óbyggðir?, hugsaði ég og fann fyrir lítilleik fyrir hjarta. So kom í ljós að þarna var ekki um Guðmund að tala, heldur Brynjar Vondulykt, sem raknaði óforvandis upp úr rotinu austur á Eyrarbakka, en hann mundi síðast til sín á menningarnótt í Reykjavík.

Það fer ekki hjá því að minnst verði á þann mann, sem helst á ættir að rekja uppum Fimmvörðuháls og Fjallabkasleið, en þar er auðvitað átt við hinn merka kennimann og værðarklerk, séra Atgeir p. Fjallabakssen. Þess má geta, að það var séra Atgeir, sem las þau frú Ingveldi og Kolbein saman við hátíðlega athöfn í Skálholtskirkju á sínum tíma, því hvurgi vildu ungu hjónaefnin láta gifta sig annars staðar en í hinni fornu höfuðkirkju kristindóms á Íslandi, þar sem Þórgunna hin írska var jarðsungin fyrst kvenna á Íslandi. Við þessa giftingu bar það helst til tíðinda, að gamli Kolbeinn Kolbeinsson, faðir brúðgumans, barði konu nokkra í hnakkann með staf sínum járnslegnum, af því að hún, eftir því sem sá gamli sagði, ,,angaði eins og svín af ófullnægðu náttúruleysi." Konugarmurinn lá svo í öngviti millum kirkjubekkja þar til athöfnin var á enda, þá krækti gamli Kolbeinn í mittisstrenginn á pilsi hinnar föllnu með handfanginu á stafnum og dró hana þannig, full harkalega sögðu sumir, út undir bert loft. Hefir víst skjaldan verið farið eins illa með nokkra manniskju á Skálholtsstað síðan þeir drógu Jón byskubb Gerreksson nauðugann út úr Skálholtskirkju og drekktu honum eins og hvolpi í Brúará.

Það er af ferðalegar Vondulyktarinnar að segja, að hann komst til nokkurrar meðvitundar í morgun þarna á Eyrabakka eftir ómeðvitaða svartnættissiglinu austur yfir fjall frá Reykjavík. Hann sá ekki betur, þegar hann opnaði blóðhlaupnar glyrnurnar, að hann væri staddur í greni og leist strax illa á blikuna. Við hlið honum lá annarleg og honum gjörókunnug kvennsnipt, á Evuklæðum einum, og hraut eins og vélskófla eða jarðýta. Brynjari brá þó mest við hvað honum sýndist persónan forljót og af henni lagði blautlega fúkkapest. En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst, - og hjálpin birtist Vondulyktinni eins og frelsandi engill í hálffullri volkaflösku við hliðina á elhúsvaskinum. Og svo var nauð hins skipreika manns mikil, að hann saup allt úr flöskunni ofan í sig í einum teyg, en það gerði honum kleyft að þora að nálgast fötin sín við bæli konunnar, óhrjálega flatsæng með skítugum og útklíndum rúmfötum, og klæða sig hljóðlega í snatri. En þegar Brynjar Vondalykt snaraði sér út úr snörðuðu kofaræxni hinnar ölmóðu konu kom áður nefnt trambólín þjótandi, að því honum sýndist á móti sér, svo hann snöri undan og hljóp allt hvað aftók í átt að afréttum með trambólínið spóladi á eftir sér. Á Fimmvörðuhálsi skildu leiðir, því Brynjar féll óforvandis ofan í djúpan lækjarfarveg, en trambólínið hélt ferð sinn áfram í loftköstum en hafði þá tekið stefnu á Fjallabaksleið og er trambólínið úr sögunni; en Brynjar skreið illa til reika upp lækjarfarveginum, nær dauða en lífi af ofáreynslu og skelfingu. 

Örmagna ferðamaður á Fimmvörðuhálsi