Æ taktu nú í hann Títa mín

Slý slý og slumma
slafurrí auber trumma.
Allt er það á pervisu plani,
púkalegt í ónýtu skrani. 

Puntudúkkurnar hans Bjarnaben ætla aldeilis að pluma sig í ráherruleiknum. Sú nýja er á framhliðinni sem plantinn plómi en eins og Péturskirkjan í bak. Og Bjarni á þær báðar, blessuð er það eign. En hvernig ætli líði nálarauganu úlfaldans; þetta fólk kemst náttúrlega fyrr í gegnum téð nálarauga en inn í Hymmnaríki, það vita Guð og menn.

Þó er hlægilegast, að hinir forskrúfuðu kratar, sem eru að þykjast vera sósíalistar, eru afskaplega glaðir með með nýja ráðherrann og þakklátir Bjarnaben að hafa ekki skipað miðaldra, hvítann kalldjöful. Nú segja kratagoggurnar að hann Bjarniben sé so mikið upp á jafnréttið, en í þeirra orðabók, sem bæði er þunn og illa prentuð, merkir orðið jafnrétti það sama og að velja kvennmann umfram kallmann til bitlingsverka, þessvegna eru gargpúturnar ákaflega jákvæðar Bjarnaben og minnast hans hratt og ákaflega í draumum sínum og buslubænum.

Æji, taktu nú í hann títa mín
og Títa mín og Títa min,
þó að þú angir eins og svín,
eins og svín í stíu.  

„Ætla að nálgast þau af auðmýkt“