Flýgildisleg kona fyrir vestan haf og ferðir kvenna á Blokksfjall

Hún er nú asskoti flýgildisleg, kerlíngargammurinn, þó aungvum fyrir vestan haf detti í hug að gefa henni flugleyfi. Þegar eg var drengur, hér fyrir langa löngu, góðri hálfri öld eða svo, þá var algengt að sjá sona kerlingarborur fljúgandi um á kústsköftum og stóð neistaflugið aftur úr þeim eins og stjörnuþokur. Þessa kérlingar þurftu ekkert flugleyfi, en sam flugu þær einlægt til þings á hvurju sumri suður til Þýskalands, og það vóru mun geðugri þing en ófögnuðurinn við Austuvöll.

Svo var kerlíngum bannað með lögum að fljúga um á kústsköftum og borið við að stórfelld hætta væri á að þær stórskemmdu rafurmagnslínur, sem var auðvitað mesta andskotans firra. Og þá ljóst varð að gömlu konurnar ætluðu ekki að hlýta banninu vóru þær einfaldlega skotnar niður af gæsaskyttum og grenjavinnslumönum uns þær voru úr sögunni. Þó þykist ég vita um nokkrar kérlur sem enn blóta kústsköft sín á laun og fljúga suður á Blokksfjall í Þýskalandi til fundar við sjálfann Djöfulinn, sem tekur blíðlega á móti þeim og býður þeim að kyssa sig á beran rassinn. 

Þó kunningsskapur kvenna á kústsköftum við Erki-Djöfulinn sé illa séður af góðu og guðhræddu fólki, þá er ekki þar með sagt að vinátta flugleyfislausu kvinnunnar í Amríku og dr. Mogensens flugmarskálks sé fjandakornið nokkur skárra; WOW flugfélagið var ekki kústskafts virði og ekki verður neinn virðisauki til í þeim torfkofa þótt flugleyfislaus stúlka, sem komin er við aldur, bætist við þann ruslahaug. 

„Upplýsum ekki um smáatriði“