Útlendingum ku þykja ósköp gaman að berja Íslendinga

Það er svo sem ekkert nýtt að Íslendingar séu lúbarðir í útlöndum. Ástæður fyrir barsmíðunum eru margar og flestar eflaust fullgildar. Það hefir til dæmis verið plagsiður Íslendinga, þegar þeir valsa um á erlendri grund, að vera pöddufullir og gróflega kvennsamir svo stappar við fullkomna géðveiki. Vér vitum til þess, að Kolbein Kolbeinsson var barinn eins og hundur fyrir að fletta upp um viðulega, gifta konu á knæpu í Þýskalandi. Hann bjargaði sér frá dauða með því að stökkva út um glugga og hlaupa allt hvað af tók á brott. Þá hafa útlendi menn látið hafa eftir sér, að það sé ómótstæðileg skemmtun að lemja Íslendinga því þeir skræki so helvíti ámátlega meðan á barsmíðinni stendur.

Þegar Íslendingar eru erlendis eiga þeir að vera margir saman, skipulagðir eins og skæraliðahersveitir, og veita útlenskum yfirgagnsseggjum viðeigandi kennslu í mannasiðum ef þeir sýna sig í að fara að oss með ofbeldi og dónaskap. Það var ekki beint géðslegt þegar þeir Kolbeinn og Brynjar Vondalykt neyddust til að fljúga á graðan Kínverja, sem að þeirra mati, gerði sig líklegan til að nauðga frú Ingveldi á dansleik í borginni Nantes í Frakklandi. Því miður réðu þeir félagar ekki við hinn baldna kínamann, svo það kom í hlut frú Ingveldar sjálfrar að slá helvískann stubbinn í rot.

Nú, ekki var það betra þegar gamla konan á íslenska sveitabænum rorraði út einn haustdag til að taka upp fáeinar karöflur í kartöflugarðinum bak við fjárhúshlöðuna. Hún var ekki búin að taka upp nema tvö grös þegar nokkra Dalvíkinga bar að garði. Ekki höfðu þessir djöflar fyrr komið auga á gömlu konuna en þeir fóru að hía á hana og gretta sig framan í hana og einn gerðist meira að segja djarfur að spræna yfir garðveggin í áttina að blessaðri konunni. Þessi ófagra uppákoma leysist ekki fyrr en bóndinn á bænum uppgötvaði að ekki var allt með felldu við kartöflugarðinn og sigaði hundunum, blóðgrimmum djöflum, á Dalvíkingana, sem lögðu á flótta.  

Íslendingar barðir í Brighton