Þegar ekki-borgarstjórinn verður fullmektugur og tekur Sorpþróna við Háaleitisbraut til kostanna

Nú hefir Sathan enn einusinni hvíslað einhverri endemis endaleysunni í eyrað á hr. Eyþóri Arnalds fjármálamanni og ekki-borgarstjóra. Fjármálamaðurinn verður að gera sér grein fyrir, að það kostar pénínga, bein-grjótharða péééníííga, að gjöra vel í sorphirðu og framfaramálum og í því sambandi skipta einhverjar meintar framúrkeyrslur ekki einu einasta máli. 

Ef til vill hefir hr. Eyþór Arnalds fjármálamaður og ekki-borgarstjóri hugsjónir um að láta mafíunni eftir sorphirðumál í Reykjavík að fyrirmynd frægra borga á Ítalíu. Sannast sagna er nóg um mafíur á Íslandi, smáar og stórar, sem eru í fáu eftirbátar þeirra á Ítalíu, að undanskyldum byssulátum, en íslenskar mafíur hafa enn ekki komist upp á lag með að láta vopnin tala, en það stendur væntanlega til bóta. So þegar Dagur og do vilja ekki borga það sem mafíusorpan setur upp, fer sorpið bara beint út á götu og strætin munu fyllast af úrgangi, ýldu og rottum. Þá verður virkilega gaman að lifa hjá hugsjónamönnum eins og honum hr. Eyþóri.

Við Háaleitisbraut, sumir segja Bolholt, í Reykjavík er ein einkarekin sorpþró, full með óhreinindi og dauðs manns beinum, svo vitnað sé í Frelsarann og guðspjöllin í heilagri ritningu. Fyrir stinnum tíu árum ruku öfgafullir ofbeldismenn að þessari góðu sorpþró og skvettu á veggi hennar eldrauðri málningu, sem var til mikilla lýta á mannvirkinu. Í heila þrjá mánuði vann flokkur manna á vöktum allan sólarhringinn við að hreinsa hina óvelkomnu málningu af sorphúsveggjunum, að sjálfsögðu allt í sjálfboðavinnu því velunnarar Háaleitissorpunnar eru hugsjónamenn og elskir að sorpi, ekki síst sorphugmundum, sumum heldur ókræsilegum og fráhrindandi fyrir suma. Þegar hr. Eyþór Arnalds frjármálamaður hættir að vera ekki-borgarstjóri og gjörist fullmektugur borgarstjóri og Flokksformenni mun hann eflaust láta keyra allan öskutunnumat höfuðborgarinnar inn á Háaleitisbraut og sturta honum beint inn um glugga og dyr Sorpþróarinnar miklu, fyrir aungvann péééníng skattborgara.

Ekki áhersla á lykt heldur „lyktir þessa skítamáls“