Kerlingarrokkurin vanfær á sjötugasta og sjöunda aldursári

Ekki lætur hún deigan síga kellíngarrokkurinn hún frú Jóvóvích og hleður niður börnum þó komin sé á gamals aldur. Ellihrum, á sjötugasta og sjöunda aldursári, kjagar hún um vambmikil og ógurleg, komin átta mánuði á leið og barnsfaðernið óljóst eða með öllu óvíst. Svo mikið er þó víst, að ekki er frúin vanfær af völdum trekkvinds eða dragsúgar eins og unga konan í Eyjafirði um árið.

Eins og allir muna, þá fæddi sú eyfirska stúlkubarn, sem hún gaf nafnið Guðrún og var á tabúla skráð Guðrún Trekkvindsdóttir, en hennar sonur var Trekkvindur nokkur Finnsson, sem snemmindis gjörðist morðingi og hvarf vestur um haf og gerðist prestur hjá einhverjum sértrúarsöfnuði og er mikill ættbogi frá honum kominn þar vestra og mun þar vera allmargur misjafn sauður í því safni. Fyrir frú Jóvóvích liggur að ráða fram úr faðerni krógans sem hún gengur með, en þar eru margir kallaðir en einungis einn útvalinn; það hefir sem sé ekki enn sannast að barnungi geti átt tvo feður eða fleiri. Að vísu liggur grunur í landi um tilvik sem eru svo skuggaleg að ekki er forsvaranlegt að nefna þau á nafn.

Og hvað ætli verði þegar frú Jóvóvích verður búin að athafna sig á fæðingardeildinni. Ætli kellígarrokkurinn muni þá ekki lamma sig inn á einhverja knæpuna og finna sér föður að næsta barni sínu. Það er víst orðlaust starfsfólkið á elliheimilinu sem frú Jóvóvích býr og íbúarnir þar svo hneykslaðir að þeir eru löngu hættir að fylgja fötum og allt er í skralli á þessu volaða dvalarheimili aldraðra út af óguðlegu framferði og barneignum frú Jóvóvích. Á elliheimili frú Jóvóvích býr norn, alvöru norn, sem hagar sér einkennilega. Kerlingin sú hefir spáð því, og það margoft, að frú Jóvóvích sé ekki hætt barneignum og sjái hún, þó forspá sé og rammgöldrótt, ekki fyrir endann á frjósemi hinnar rosknu frúar, en margir karlar muni fara flatt á samlífi við hana og sumir þeirra hlaupa fyrir björg, elligar kasta sér fyrir járnbrautarlest.

Eignaðist þriðja barnið 44 ára